zn

  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   

genooten tot verzoening wilde brengen, daar bijna dagelijks
kwam, scheen er meer vrede, meer overeenkomst in het
huisgezin te heerschen.

Julken, in het breede bed, lag met de oogjes open. Het
meisje, aan zijn sponde, breide.

« Zulmatje, houd eens op van breien. »

Het meisje staakte.

« Wat heeft mijnheer de pastoor nu gezeid, Zulmatje? »

« Hij heeft gezeid dat hij wel hoopt dat gij genezen zult
en als gij sterft dat gij zult een engel in den hemel zijn. »

« Heeft hij van Siesken niet gesproken ?

« Neen. »

En eene stilte heerschte. Het kind, strak naar de balken
starend, scheen op iets te peinzen. En na een oogenblik :

« Zulmatje, doe eens 't deksel weg. »

Het meisje gehoorzaamde en staroogend dan, bekeek Julken
zijn uitgemergeld lichaam. Aan de armpjes, aan de beentjes,
was geen ziertje vleesch meer. Men kon de ribben tellen, de
gewrichtsverbindingen geleken aan knokkels en builen en
alleen de buik bleef rond en dik, van dag tot dag meer
opgezwollen. Alsdan, tot zijne halsstarrige gedachte terug=
keerend, sprak Julken ;

« Zulmatje, mijn buik is gezwollen gelijk die van Siesken,
maar Siesken is gestorven omdat het bloedde. Als ik ook
begin te bloeden zal ik sterven en toen zal ik Siesken in
den hemel wederzien. »

Andermalen namen zijne gedachten eene verschillende
wending.

« Zulmatje, ’k zou vader willen zien. »

« Ja, Julken, maar vader is niet thuis. » Zij bedoelde Cloet,
sìnds een paar weken in de aardewerken. Doch 't kleintje
schudde ’t hoofd :