naer nog meerder genot, — en Bruno is verliefd, de
gelrouwde man bemint een jong meisken !

Anna. — Neen, Bruno, neen, nooit gaen wy naer
eene danszael. Ik dacht zoo ver niet; ach ja, ’t is er
zoo gevaerlyk; ik zoû er u kunnen verliezen !

Bruno. — Of ik u! — want zie, ik vrees voor
Karelina! Die mynheer Zozèf fladdert te veel rondom
haer : het is een kerel, dien ik niet zoù vertrouwen!
Hy is in Parys geweest; en die daer een tyd geweest is,
weet dat men in die bedorvene stad er weinig zonde van
maekt om eene getrouwde vrouw te verleiden. Die hair-
snyder zoû myn armen vriend Pauwel nog wel eene
aerdige koiffuer, een zonderling hoofdtooisel kunnen
doen dragen. |

Anna. — Karolina zoû toch haren man niet durven
ontrouw zyn?
Bruno. — Men heeft wonderbaerder dingen zien

gebeuren dan dat, vrouw. Maer ik zal verhinderen dat
het zoo ver kome : Pauwel iseen brave jongen, hy heeft
een goed hert, en ik wil niet dat die fransquiljon, die
hairsnyder, hem in het ongeluk storte : dat zal niet
gebeuren.

Anna. — Maer daer komt hy : zie ginds.

Bruno. — Zoo is het altyd : als men van den duivel
spreekt... Anna, hael spoedig zyn naeikussen, wees
zoo goed? (Anna af.)

Bruno. — Kon ik den hairkapper maer eene poets
spelen! Hopen wy dat de gelegenheid daertoe zich wel
zal opdoen, en wy Pauwel en Karolina nog by tyds
zullen kunnen redden uit de strikken, die hy hun onge-
twyfeld spant.

Anna , met het naeikussen terug. — Zie daer, Bruno.

Bruno, het naeikussen nemende en het op de tafel
zettende. — Dank u, vrouwtje lief, laet my nu met den
hairkapper maer alleen. (Anna af.)