LIVINUS T09

zoo hardnekkig eene schilderij te willen voltooien,
waarvan hij haast moest wanhopen eene der hoofdfiguren
af te krijgen? Zou het voor hem niet beter zijn hetstuk
onvoltooidtelaten, om met de aanlegging van een ander
zijne krachten te beproeven? Een nauwkeurig onder-
zoek der afgemaalde deelen was weer voldoende, om
hem het niet voltrekken als eene soort van misdaad
tegen de kunst te doen beschouwen en tot volharding
aan te sporen. Die deelen zoo welgelukt ziende, werd
hij door een pijnlijk gevoel aangegrepen bij het denk-
beeld, dat zij nooit in eenige pronkzaal zouden schitte-
ren. Het was hem, alsofzij hem verwijten toestuurden,
dat hij er kon aan peinzen hen tot vergetelheid. te
doemen. De Zaligmaker vooral, van wiens beeltenis hij
het meest tevreden was, scheen bij die vraag hem me-
delijdend en tevens berispend aan te staren. Ja, het
gebeurde, dat Livinus, na lang die beeltenis, bij de
invallende schemering, te hebben bewonderd, in wee-
moedige verrukking verviel en in zijne opgetogenheid
zich inbeeldde, dat de door hem gemaalde Godmensch
leven bekwam, zachtjes zich van het tafereel los-
maakte, hem naderde en, met liefdevollen blik, hem
troostende woorden toesprak, om hem nieuwen moed
en versche kracht te beloven en tot herneming zijner
lastige taak aan te sporen.

En waarlijk voelde hij zich, na die begoochelende
mijmeringen, telkens op nieuw gesterkt en bemoedigd.
Zoo bleef zijn besluit het tafereel kost wat kost af te

maken, onverzettelijk. Dan hiermede waren de hin-

HER