de Meir, in ’n groot kafé op de Meir, en daar is-ie me de Inter-
nasjonale gaan zinge. Nò, daar wilde ze 'm buite kiepere, en toen
het hij gezegd: Pas op, bran je hande niet! want weetje wel wie
ik bìin? Ik bin Verkerke, hoofd van de sjossjelieste, opsteller …
dat is riddekteur, sjtomme hond!... van één van de importântste
blade van Belgeland. As je me ’n pink anraakt, stuur ’k al de ar-
rebeiers van heel Antwerrepe op je af. Afijn ze waren daar zò
bang foor, dat-ie nóg gauwer de straat op is gevloge. En tege de
avond, toen was ’t nog veel mooier.
friend daar... hé, pst, artiest van de kouwe grond... pst!

baren wenkte Bram den beeldhouwer, die
in ’n hoek bij ’t buffet ’n kelkje wijn zat te savoereeren, vadsig in
'n stoel hangend, soms, zn baard likkend, opzag naar de breede
deerne die zich bewoog tusschen kleurflesschen en schitterglazen.
„Ge wilt me zekers ’nen blaos in m nen nek slaoghe«?!) infor-

Toen is-ie uit geweest mit me

En met vorstelijke ge

meerde-ie, zonder zich te verroeren,
_ Nee, waarachtig, kom ’s effetjes hier.
was niet te verwrikken. Eerst toen Bram

  

’m ’n konjakkie beloofd had, kwam-ie langzaam aangewaggeld :

 

— Waar he-je op de eerste Mei gezete mit onze friend Verkerke !
_— ’k Zain ’kik te deurstiegh om à dat te vertellen.

— Nou, voor ’n glaassie wijn?

— Allez! We zain op schok ghewest, zeedet. Alle kotsjes af-

 

 

gheloepe, en overal ’eet m toernéekes®) ghegheve. En tegen mid-
dernacht eet ’'m ghezeed als dat 't sjossjeliezm zich moest verbrûdere
met d’n kuunst,:en dan ’eet ’m ghevraagd of dà ’kilk kunstkronijke

D

wou schraiven voor zân papierke. Ghe wet, daarvan zân kik
hoofd-hop-steller redacteu gensehef: len\ toensijieeh ma mena
ghoed loon beloofd, sacré-nom, mais je ne con nais pas
emeore la couleur de somarsent.n)

Zal ik je ’s wat zessen ijn het ue ablaasknnjennek
geslage, zulle!

De artiest begon weer dorstig te worden, en daar Bram 'm
geen glaasje vant een of ander offreerde, waggelde-ie weer naar
zn hoekje bij ’t buffet, waar-ie zich vadsig in ’n stoel plakte, en
voortging, baardlikkend, naar de breede deerne te lonken.

David had ’m nauwelijks durven aanzien; voelde zich in z’n
bijzijn beschaamd. Toch had-ie wel gemerkt, dat de schitteroogen
uit z’n droomen waterig stonden, en de rozige wangen waren vol
rimpels, en overdekt met ’n netwerk van fijne aartjes. En om zn
verlegenheid wech te praten, vroeg-ie:

1) Aan de Karnaval-pret ontleende uitdrukking voor: »Voor de malhoudenc,
2) rondjes. %) ’k Heb nog geen rooie cent van ’m gezien.

4
tiid

üf
BAC

|
Á
ij
j
ij
iN

re

En

Ee :

nd