Het werk van Matt Mullican zaait zich uit op vier verschillende plekken langs de waterloop. Mullican legt een bloembak aan en laat pictogrammen graveren in Soigniessteen. Sommige tekens ontwierp hij zelf, andere pikte hij op in stations, luchthavens en musea. Op een van de lange stenen aan het houten bruggetje staat het grondplan van Middelheim-Laag, het terrein dat in gebruik werd genomen tijdens de tentoonstelling ‘Nieuwe Beelden’ in 1993. Met pictogrammen probeert de mens greep te krijgen op de werkelijkheid. Ze wijzen de weg, maken de maatschappij makkelijker beheersbaar. Ze liggen ook aan de basis van het schrift. Matt Mullican ontwikkelde met zijn tekens een heuse kosmologie. Of liever de voorstelling van een kosmologie. Alles krijgt zijn plek in Mullicans tekensysteem: van de ongevormde materie, over de door mensen geordende wereld, kunst en taal, tot en met het spirituele. Toch komt ook Mullican niet dichter bij de wereld of een of andere waarheid. Integendeel, Mullican benadrukt net het beeldende karakter van zijn pictogrammen. Hij gaat na hoe verschillende dragers de impact van een teken veranderen. De Soigniessteen geeft de tekens meteen een heel ander gewicht dan de vluchtige ontwerpschetsen op papier. Ook de ruimere context beïnvloedt de interpretatie. De context van het park maakt Mullicans beelden groter en significanter. Omgekeerd worden het aangrenzende water en de brug beladen met betekenis. Zeggen de tekens iets over de omgeving? Tot sluitende interpretaties komt het in elk geval niet.