ES

digde hout in het gebergte; ik haelde de bladen der
latanierboomen van den oever der zee ter bouwing
dier twee wooningen ‚ waeraen gy heden deur noch
dak vindt, Helaes! te veel is er nog tot aendenken
voor my overgebleven ! De tyd, die zoo ras de ge-
denkteekenen der ryken vernielt, schynt die der
vriendschap te eerbiedigen, om myne bejammering
tot aen het einde myner dagen uit te rekken,

Nauwelyks was de tweede dier hutten voltooid,
of mevrouw Delatour beviel van eene dochter, Ik
was peter van Margarethaes kind, Paul geheeten.
Mevrouw Delatour verzocht, dat ik, met hare vrien-
din, harer dochter een naem wilde geven, Deze
noemde het meisje Virginie. « Zy zal, zeide ze,
deugdzaem en tevens gelukkig zyn. Ik heb slechts
het ongeluk leeren kennen met van de deugd af te
wyken. »

Als mevrouw Delatour uit het kraembed was her-
steld, begonnen de twee kleine woonplaetsen vrucht-
baer te worden, met behulp, myner, van tyd tot
daer toe aengewende, zorgen, maer vooral door den
aenhoudenden arbeid harer slaven. Die van Marga-
retha, Domingo genoemd, was nog sterk, schoon reeds
bejaerd ; hy had veel ondervinding en een natuerlyk
oordeel ; hy bebouwde dat gedeelte van beide akkers,
welk hem het vruchtbaerste toescheen , en bezaeïde
het met dat zaed, waertoe de grond het geschikste
was. In de middelmatige plaetsen zaeide hy geerst en
turksch koorn, in goede gronden een weinig tarw,