De »vrije«, verlegen; keek schuw voor zich.
D'n verstelder plaagde:
_— Zoo zeede’t weer, eh Jefke? Stoeffe is nooit-nie ghoe. Zà-de
nà kontengt? gh’edt schoon’ tette, mòtsje, zjuust laik ’n waif. Zai-de
nà kontengt?

Kervel, bemoedigd, mokte:

— Hei-je nou ooit soo ’n sosjaal-soudemieter gesien? ’n Minsch
wille se fermourde, mar foor e flinderretje make se heibel mit d'r
kameraje.… Sosjaal-polletieker | Baantjes-jager ! Hoere-temmer !

En David, bijna niets meer beseffend, sar-graag toch; er tegen in:

— Dad is de ghift, de kift... lekker 'n bê-êt gehad, breek-
ijzer !*)

En met z’n duim onder z’n kin naar voren strijkelend:

2m Noppes, hee mwnoppes pannòppes:

— Je moet noodig treitere«, debatteerde Van Oestere; »’n spreker
fan beroep bin ’k niet, ìk werk foor me brood, ik freet niet fan
t bloed en zweet fan de werreksman, mar ik heb de bloedcente
fan de onderofciere niet verhoogd, zoo as Van der Laan; adenoi!
wie het d'r ooit van Ter Laan gehoord!

— Foor de oo-orlogsbegrouting heppe se gestemd, die rotsakke.
De arrebeijers heppe se verraje, in negentien-drrie ! verraje heppe
se d'r kameraje.… ferkòcht heppe se se, an Kuyper mit se Jode-
naam. Joppe Loopluid, die wasj de tusschenpersoon, omdat-ie ouk
fan de natie is. Allemaal éen pot nat, die sosjaal-sodemieters; de
een die wil ’n medearrebeijer verwurrege, de andere stemt foor ’t
buutsét fan òò-orlòg..…

— Zer u mar liever: ’t buutsjet fan oorslach«, meende Van Oes-
teren; toen schaterden de slijpers, maar hun vroolijkheid viel ter-
stonde, zòò benauwde hun de zwaar-luwe lucht...

Weer Van Oesteren en Kervel de koppen bijeenstaken.

Om David heen hing dik de scherp-stinkende sigarette-rook van
»d’n verstelder«. Niet langer brandde de zon op de vensters, maar ’t bleef
benauwd: de atmosfeer hing dik in de rumoervolle zaal, waar
de werkers met d'r zwarte brillen, op d'r lippen bijtend, levenloos
gebogen zaten over hun ruisch-gierende schijven, die wentelden,
wèntelden, joegen onvermoeid in ’t ronde.

David voelde soms onmacht over ’m dalen; z'n oogen brandden
en de appels werden smartelijk omhooggedrukt. Z'n wangen
leken stram in d'r natte gloeiïng, en hij stelde zich voor dat d'r
diepe rimpels in lagen. Gefascineerd staarde ie op de draaiende
grijsblauwe schijf met de verspringende glad-zwarte kringen. Hij
hoorde niets als ’n ver-verwijderd gegier, ’n geklots als van woe-

)) Zoo noemen sedert eenige jaren de klasse-bewuste Hollandsche werklieden
de anarchisten, wegens de idiote onverantwoordelijkheid, waarmee deze niet-

beter-wetenden strijdbare organisaties probeeren uiteen te pingelen,

II 10

Ee

GEE
Ee
Le