44

Mannen met mantels gingen langs de donkere huizen, rammel-
voelden aan de deuren, en sloegen met d'r knuppels hard op de
klinkende keien. Vanonder d'r képi's beloerden ze ’'m hinderlijk-
scherp. Het knuppel-tikken verstierf in de verte. Weer lag de
straat vereenzaamd tusschen de kil-hooge huis-wanden : schrik-stijle
steen-massaas, en hun aanblik doordrenkte z’n lijf met ’n ijskoude
verlatenheid. Koud was ook de atmosfeer die 'm omkleedde, die
hol sloot op zn gloei-oogen, en viel langs zn lijf als ’n nattig
laken. Daarbinnen koortsten z'n wangen.

Hij kon niet denken, zn bezinning was wech, zn hersenpan met
geroezemoes barstend gevuld. En al maar zag-ie die »rotgeleefde
vente steunend met volle zwaarte op z’n stokje, de beenen sleep-
lam, nauwelijks van den grond gelicht, slijferend over ’t knerszand,
't héele lijf hijgend bij iederen pas, en ’t hoofd willoos op-zij
hangend. En om de vertroebel-slijmde koeblik : die roode oogleden,
vies-ontstoken:..… zn vader. Hij zag ’m verder loomen over ’n
lang-langen weg, traag als ’n kleverige slak, maar aanhoudend ;
met slechts één bewilling, ’n bevrozen-starren wil: voort te
slakken, zonder rust... en hij voelde dat de ouwe spoedig aan ’t
end zou zijn, verrassend spoedig...

Hij volgde ’m, dat wist-ie.

Er was geen ontkomen aan. Hij voelde het aan den schaam-
gloed op z'n wangen, nu niet krachtgevend meer, maar koortsig-
valsch. En betastend z’n hitte-gezicht met angstig volgende
vingtertoppen, werd-ie gewaar: twee diepe kuilen aan weerszijden
van dem mond; ’t vleesch in de holte er van was flets. En daar
schuin-boven, twee hard-zware, vooruitstekende been-gewelven. Hij
zag nu z'n eigen gelaat, als hield ie ’n beslagen spiegel vlak tegen
Zn neus; in de koorts-laaiende wangen waren zwarte holten, en
't leek wel ’n rood-gloeiende doodskop... Hij neep z’n oogen toe,
maar de afzichtelijke doodskop bleef... z’n eigen kop.

Hij begon stil te jammeren, om z'n wechvliedende kracht. O,
o, o! dat was d'r van 'm overgebleven, dat was ’t restje, 't arme-
lijke skelet, van z'n volle man-bloei. ’'t Was om ’t uit te gillen, ’t
was om je kop tegen ’n harden muur te bonken... ’t restje... o
God, vel over been, kleverig vel over grijnzend gebeente, en ’n lijf
dat op-brandde in verkoortsing !

En woest brak-ìe z’n stokje voor z’n borst, en smeet de stukken
van zich, vèr. Dar, dàr, wech d'r mee, dwaze schlemiel... dat loopt
mit stokkies... met glimmende knoppe... je zal vroeg genoeg
mit ’n stok loope... Dar, wèch d’r mee!

Z'n vader, z’n vader, die ’'m altijd had geäaid... »mijn David«

omdat-ie zoo veel op ’m leek... »mijn ghebenschte jonge« .….
en nou sprak-ie nie-meer tegen ’m, hij liet m stikke... die ouwe
afgeleefde man... die vieze, ellendige, ontzenuwde vent... En