Het werk ziet er, zeker van op afstand, zeer aantrekkelijk uit met zijn blinkende, gouden oppervlak. Deze vruchtachtige sculptuur ligt aangenaam te verpozen in het landschap onder de middagzon. Dit is slechts schone schijn. Eens dichterbij vallen de perforaties op die de aanblik vreemder maken, maar tegelijk intrigerender. Er blijkt veel meer níet te zijn dan wel. Het materiaal staat voor massa, voor gewicht, voor onverzettelijkheid. De vorm is veel ruwer dan aanvankelijk gedacht en vooral veel minder massief en compact. Het beeld is hol, er zitten gaten in. Zoals de titel al doet vermoeden, gaat het om een verpakking, in dit geval een lege envelop met lucht aan de binnen- en buitenkant. Er is contact met de omgeving, maar vooral een eigen dynamiek. Dit is een constante in het werk van Cragg. De verschillende materies verstoren elkaar bijna, doen vervagen om daarna dan weer te besluiten tot close harmony. Biologische of geologische verschijnselen spelen daarin de hoofdrol, eisen de aandacht op. Soms zijn het schelpachtige vormen, dan weer worden ze herleid tot amorfe uitspansels. Hier is de vrucht van zijn werk duidelijk figuratief.