deklaratie. Spreken wy na van het sekreet. (Luid.) In
dat naeikussen is een sekreet, madame, het is gemaekt
met een dubbelen bodem; er is een schofken in, dat
niemand zoû kunnen ontdekken, die het sekreet niet
kent. (Het sekreet toonende.) Zie.

Karolina. — Dat is aerdig? Wie zoù gedacht hebben
dat daer een schofken was? En waertoe moet dat
schofken dienen ?

Jozef. — Om er uwe sekreeten in te bewaren, char-
mante madame Appeelkem, als brieven, kleine geschen-
ken die men zyn echtgenoot niet wil laten zien. De
echtgenooten moeten immers niet alles weten ?

Karolina. — Maer ik heb geene sekreeten, mynheer
Zozêf.
Jozef. — Wat men niet heeft kan men nog krygen

te Parys hebben de meeste vrouwen hunne sekreeten.
Men is niet altyd gelukkig met zyn echtgenoot, men
wordt dikwyls van zyn echtgenoot niet begrepen. Men is
geschapen om gelukkig te zyn met eenen man van fynen
smaek, van fraeije manieren, van een charmant voor-
komen, die de nieuwste dansen kent, die bevallige
fransche romancen zingen kan, die u de zoetste, teederste
woorden weet toe te fluisteren, in eén woord, die te
Parys de volmaekte kunst heeft geleerd van te beminnen.
Men heeft eenen vriend, een confident noodig, aen wie men
zyn lyden kan mededeelen , een vriend die u begrypt en
u weel te troosten, te consoleeren. Zulk een vriend zoû
ik voor u willen zyn.

Karolina. — Maer gy zyt een vriend van ons, van
myn man en my.
Jozef. — Ik moet my nader verklaren : gy zyl ge-

trouwd, madame; maer gy kent de liefde nog niet. Gy
moest eens weten hoe men te Parys bemint ! Met wal een
drift, wat een vuer, wat een gloed, wat eene ver-
voering ! Dat is geluk ! dat is zaligheid ! De liefde,
gelyk men die hier in Vlaenderen verstaet, is bezadigd ,