en

zou kunnen loopen. 't Was wel, onder uiterlijk opzicht,
tverworpelingje der natuur, het kind der zonde, zooals men
deze zich soms voorstelt; en de dorpelingen, steeds bereid
om bijnamen te geven, hadden hem met een woord dat
dáár, te Wilde, al de overige omvat, herdoopt: zij noemden
hem den « biezenstekker», tis te zeggen het arm, misvormd
en onderbleven kind van onbekenden vader.

Bij de dieren, als er zoo een avorton voorkomt, wordt
deze gewoonlijk, in stede van verdedigd, door de kloekere
individus van ‘t ras mishandeld en verdrukt. Omtrent het-
zelfde greep hier met het kleintje plaats. De moeder, meer en
meer aan den drank verslaafden doorde onverschillige, mede-
pliehtige houding van Cloet aangemoedigd, werd alle dagen
boozer en onmenschelijker; de oudere broêrs en zusters,
natuurlijk wreed van aard, gelijk schier alle onbeschaafde
kinderen, vonden in ’t voorbeeld hunner ouders eene al te
schoone gelegenheid om hun broertje onophoudelijk en
ongestraft te tergen. Op korten tijd werd ’% leven eene hel
voor ’t knaapje. Eerst mocht het met de anderen aan de
tafel niet meer zitten. « De zwijnen eten na de menschen, »
zei vrouw Cloet. En 1 kreeg, alleen, de slechte koude over-
schotten. Zijn kleederen hingen in flarden; zij werden niet
vernieuwd De broêrs en zusters gingen naar de school en
kregen ’s Zondags centen; het niet; en op zekeren morgen
duwde zijne moeder hem een korfje in de hand en zei :

« Gaat en verdient uwen kost, ik wil geene luiaards meer
kweeken. » Het was toen vijf jaar oud.

Het wist zelfs niet, het arme kleintje, hoe het doen moest
om te bedelen; Het dwaalde den ganschen dag rond in het
veld, en ’s avonds, uitgehongerd, kwam het met enkele,
ergens uitgetrokken worteltjes en rapen thuis.

« Hoe! is dat alles wat men u gegeven heeft ! » riep de