es scheede zyn wapen. Zichtbaer was het op zyn gelaet, dat het gezelschap, aen hetwelk hy ten leidsman diende, hem niet aengenaem was. Ër schuilde voorzeker iets geheims in zynen boezem, want hy wendde dikwyls de oogen met linkschen blik naer de ridders. Lang van gestalte en buitengewoon sterk van leden, stapte de jongeling zoo snel voort, dat de peerden moeite hadden, om hem op eenen tred by te houden. Na de stoet alzoo eenigen tyd was voortgereden, strun- kelde het peerd van een’ der ridderen, tegen den stronk van eenen afgehakten boom en bukte onvoorziens tot by den grond. Hierdoor viel de ridder met de borst op den nek van zynen draver en geraekte bykans uit den zadel. “By de Maegd!” riep hy in de fransche spraek “ zoo helpe my God! myn peerd slaept onder my.” “Mynheer De Chatillon? m antwoordde zyn gezel, la— chende “dat er een van u beiden sliep — dit geloof ik voorzeker.” « De tong moet u branden, spotter!” viel De Chatillon uit, “ik sliep niet. Twee uren vestig ik myne oogen op die betooverde torens, die zich ee langer Ba meer verwyderen. Maer men zou zich eer aen de galg zien, dan een goed woord ait uwen mond te krygen.” Terwyl de twee ridders, zich dus schertsend toe— spraken, lachten de anderen lustig om het ongeval en de gansche stoet ontwaekte op eens uit de stille slui- mering. 1 Men bemerke dat ik de spelling der namen van fransche Heeren onver- anderd heb gelaten. Dit is om de verwarring met de namen der vlaemsche Edelen te vermyden. ROn De Chatillon, die nu zyn peerd weder op de been gebracht had, acne dat men niet ophield met lachen, werd door aile innige gramschap vervoerd , dat hy het beest ysselyk met de scherpe spoor a) in den buik stampte. Bier door steigerde het verwoed in de hoogte , en vloog eindelyk als een javelyn tusschen de han heen. (lean honderd treden van daer liep het tegen den stam van eenen zwaren eik, en stortte deerlyk gewond ter aerde. Gelukkig was het voor De Chatillon dat hy by den schok ter zyde uit den zadel gevallen of gesprongen was. Niettegenstaende moest hy zich genoeg in de lenden bezeerd hebben, want hy bleef een oogenblik als ge- voelloos liggen. Z hed dé anderen by hem gekomen waren , stegen zy allen van hunne peerden en lichtten hem met me- delyden van den grond. Lie hem eerst boertig had toe- gesproken Beens nu het meest voor hem hen gd; want eene ware droefheid had zyn gelaet betrokken. «& Myn duerbare Chatillon” zuchtte hy “ik beklaeg u uiterharten. Vergeef my myne losse w oorden; ik wilde u niet boonen.” “ Laet my gerust!” riep De Chatllon zieh uit de armen zyner makkers rukkende “ik ben nog niet dood Myne heeren! Denkt gy dat de Sarracenen my gespaerd heb— ben, om my in een bosch, als eenen hond telatenster- ven? Neen ik leef nog, God dank! Zie De St. Pol ik 1 De ridders droegen in dien tyd slechts eene spoor.