Full text |
maakt, Roger Martin du Gard, die een verrezen Balzac is, en de
onkrepeerbare Barrés ?
Alles is logisch in de regels van dit literaire spel, dat op het
ganzenspel gelijkt : het ontbreken van scholen heeft het verdwijnen
van de‘strijdorganen meegebracht; het verdwijnen van de strijd-
organen heeft het egoïsme van de schrijvers versterkt en de ont-
plooiing van de commerciëele hartstochten ; het ontplooien van de
commerciëele hartstochten heeft de professioneele eerlijkheid en
waardigheid verjaagd bij al die spekuleeren op de harde wetten van
de tegenwoordige werkelijkheid. En hier komt zich als van zelf
de anekdote inlasschen waar ik van gesproken heb. Ik meen niet in
het minst te misdoen als ik een kroniek die niet zwaarwichtig
zijn wil besluit met dit licht verhaaltje. Hier gaat het dan.
Er was eens een collection littéraire die den nagelaten roman
van een jongen onbekende gelanceerd had en die, tegen alle ver-
wachting in, met de hulp van al de pastoors van Frankrijk en Navarra,
er in geslaagd was hem op te voeren tot vier honderd duizend exem-
plaren. Erg verlangend om te herbeginnen snuffelde de directeur
van deze kollektie in de laden van den overledene en ontdekte er
ten slotte enkele novellen met een zeer verscheiden karakter en
zonder éen doorhaling met vaste hand geschreven. Vreugde. Onze
man ging naar huis, las ze, liet ze lezen aan zijn omgeving, en zond
heel den bundel naar de drukkerij. Bescheiden publiciteit. Op
hun beurt aangetrokken vroegen de directeurs;^ académiciens; —
van een belangrijke magazine aan hun Confrater en Vriend de
toelating om enkele vellen over te nemen in het nummer dat het
in den handel brengen van het boek zou voorafgaan. Aangenomen.
Een nog vochtig exemplaar werd hun toegezonden om er een keus
uit te doen. Lezen en herlezen tot een beslissing viel en twee
novellen behouden werden. Bescheiden publiciteit. Op zijn beurt
aangetrokken vraagt de directeur van een oud Parijzer dagblad,
waarvan het Zondagsche litteraire supplement nog enkele lezers
telt, aan zijn beste Confraters en Vrienden of hij enkele regels
uit die twee novellen halen mag om ze in zijn blad af te drukken.
Aangenomen. Een pak drukproevenjwordt dus van het tijdschrift
naar het dagblad gezonden, en de directeur doet zijn keuze. De
regels verschijnen op een mooien Zondag met de bekende korte
inleiding. Maar ’s anderendaags schrijven een, twee, vijf, tien abon-
nentenj aan de wanhopige redactie dat de onder den naam van den
jongen vroegtijdig gestorven schrijver gepubliceerde regelen niets
252- |