En

men voordeed. Het was geen spel van verbeelding,
want iedereen keer, dat ik door die gelijkenis getroffen
werd, was mijn verbeelding juist zeer kalm en bijna
nuchter.

Mevrouw Hijdrecht stierf verleden jaar; het was juist
nadat ik haar in geen drie maanden had gezien; ik had
mij in die drie maanden geheel van haar willen losmaken;
ik had haar ontweken overal waar ik haar ontmoeten kon,
ik had haar brieven niet beantwoord. Er was een groote
onverschilligheid in mij, hoe die zaak zou afloopen : ik
dacht, dat het alles langzamerhand wel luwen zou.

Toen ik van haren dood hoorde — ik moet het eerlijk
bekennen — maakte een zeer onaangename gewaarwording
zich van mij meester; maar ik troostte mij met de gedachte,
dat er een onbewuste ijdelheid schuilt in elk van ons.
Men vertelde mij, dat zij gestorven was aan een verwaar-
loosde influenza, en ik hoorde verder niet het minste, dat
mijner ijdelheid stof gaf zich tragedie’s te scheppen. Ik
drukte die ijdelheid dus den kop in en voelde mij, trots
alles, verruimd. Er was iets lastigs uit mijn leven weg-
genomen.

Kort daarop reisde ik van Brussel naar Duitschland : in
Herbestal steeg ik uit voor de douane. Er was weinig
drukte in de visitatiezaal; ik stond een oogenblik te wach-
ten vóor mijn koffer, en mijn oog, dat even doelloos langs
de lange tafels rondging, zag haar dadelijk, Zij was groot
en zwaar; een prachtig figuur, in haren donkerrooden,
lakenschen reismantel, met een rand van zilverachtig grijs
bont omzet; haar teint was als warm goud onder de voile
van haar koket klein hoedje; haar oogen gloeiden als
kolen, haar ietwat dikke lippen drukten zich op elkaâr met
den beslisten trek van wreedheid, dien ik kende; ook de
handen, in het dofgele Suède omgoten, kende ik ; ik kende
die buiging van den niet smallen pols, nu ze sleutels zocht