en hadden enkel. ééne begeerte, één belang, ééne
tafel. Alles was tusschen haer gemeen. Én wanneer
eene oude vlam , krachtiger dan die der vriendschap,
in hare ziel ontwaekte, dan voerde eene zuivere,
door kuische zeden ondersteunde, godsdienst haer
tot een ander leven op, gelyk de vlam, die ten
hemel stygt, wanneer zy op aerde geen voedsel
meer vindt.

De pligten der natuer vergrootten het geluk harer
zamenwooning, Hare wederzydsche vriendschap ver-
dubbelde, by de beschouwing harer kinderen, die
vruchten eener even ongelukkige liefde. Zy schiepen
hun genoegen, in dezen te zamen in een bad te
stellen, en in eene wieg te leggen. Somwylen ver-
wisselden zy hunne melk. « Vriendin, zeide me-
vrouw Delatour, ieder onzer zal twee kinderen, en
onze kinderen zullen ieder twee moeders hebben, »
Gelyk twee botten, op twee gelyksoortige boomen
blyvende, wier takken de storm verbryzelde , zoeter
vruchten voortbrengen , als elk harer, van den moe-
derstam afgescheurd, op den naest byzynden stam
is geönt; zoo vervulde zich ’t harte dezer twee kin-
derkens, van al hunne nabestaenden beroofd, met
teederer gewaerwordingen, dan die van zoon en
dochter, van broeder en zuster, wanneer zy verwis-
seld werden aen de boezems der twee vriendinnen,
die ze ter wereld gebragt hadden. Reeds by hun wiegje
spraken hunne moeders van hunne echt; en dit
vooruitzicht van huwelykszaligheid, waermede zy haer