23 op z\n gemak naar kon kijken, de op de hanebeenen trotsch rond- koekeloerende chefs, de muziek, en de gladde parketvloer waarop men zich zònder inspanning voortbewoog; heen-en-weer-schietende liften, de breed-grandioze paleistrappen, de zwierige draperie van mousseline en tapijten en vloermatten, en daarboven ’t paarse en toch krijt-witte zon-schitter, maan-toover-licht, dat bracht verblinde oogen in staring en bedwelmde hersenen in machteloos gesuf... dat alles was één duivelsch spel, één wondervolle suggestie, die maakte den slimmen geldman, die ’t had geschapen: van smeekenden bede- laar aan ’t begin, tot almachtigen God aan t eind. Met z’n vol ver- stand, nieuwsgierig, kwam men er binnen; droomerig, maar toch met helden-gevoel om ’t koopje en kinderlijk-blij ging men weer heen;en in ’t geroezemoes en licht-geschitter klonk nà als ’n scha- terende satans-jubel : de metalen rim-ram der geldpiano’s en ’t eeuwig geklikklak van munten op marmer... Hanna was wech. Maar ’n paar minuten later kwam ze terug, d'r engeltjes-kop stralend van blijdschap. O, oh... Madam moest is zien... zooo'n schoon’ koepon had ze gekocht... wit àjour met allemaal bloemen opgewerkt... Zjuust twee blouses kosten er uit... voor als de warme dagen kwamen... Tiens, tiens, had Madam nikske gekocht? Ge kost ’ier anders heel goed à goesting vinden. Ze was zoo blij met d’r nieuwe bloeze .…. nu moest Lena s met d'r meegaan... zij zou d'r eens trakteeren... neeë, neeé nu eens niet weigheren,..…. ze wilde, ze moèst Madammeke’s ’s trakteeren.… En die stoere Vlaamsche sleepte Lena ongegeneerd mee, door ’t gedrang. Ze kwamen in 'n hooge luchtige bar, waar 'n electrische piano ’n wals speelde. Zoo, Madammeke moest nu maar ’s uitrusten. Ze zou wel muugh zijn... En wech was ze weer. De rim-ram van de kas-registers klonk hier ook. Menschen stonden aan de zwengels van de automaten te draaien, en de muntjes hoorde men vallen in de metalen darmen van ’t nikkel-beest. Overal zaten mannen op krukjes bier te drinken. En vrouwen deden ongegeneerd mee. Toch niet zooals ‘t behoort, ‘n vrouw die alleen in zoo’n gelegendheid gaat. Ze had d'r spijt van, dat Hanna d'r had meegetrokken. Maar ’t waren volstrekt niet allemaal Vlaämschen. Welnee! d’r waren ’n heeleboel Hollandschen onder, die ze wel ’s in de buurt ontmoet had. Hoe ’n mensch toch veran- dert!... Ja, »veranderen«, dat wàs der naar.» Hoot!'hoe zehaan t redeneeren waren, hardop,... net of ze midden op de Jode-bree- straat stonden ;... achter ’n kar mit sinesappelen hoorden die thuis, die smaussinnen .… hoor !... wat ’n schandaal... zoo iets môst ris- jes geven. dat kon niet anders... hoe hield ’'n mensch zich in ’t openbaar niet ’n beetje i-in?... »Hoe ìs ’t Moossie..., mot ’k nog lang wachte, op me kommetje koffie? Mot ’'t meschiens tot morg- och?end durex... »Moeder, ’t loopt niet« |... Wàt loopt niet, wâät