| Full text |
eK
Á
ig
liefkozingen kunnen wederstaen, en kan uwe droef-
heid niet verduren. »
Nu drukte Paul haer in zyne armen, en, haer
digt aen zynen boezem knellende, riep hy met eene
vreesselyke stem uit « Ik vertrek met haer : niets
kan my van haer afscheuren. » Wy schoten allen toe,
mevrouw. Delatour riep tot hem: « Myn zoon! zoo
gy ons verlaet, wat zal er van ons geworden! »
Al bevende herhaelde hy de woorden : « Myn
zoon! myn zoon !….. Gy, myne moeder, sprak
hy, gy, die den broeder van. de zuster scheidt!
Beiden hebben wy uwe borst gezogen; beiden op
uw’ schoot opgekweekt, hebben wy van u geleerd
elkander te beminnen ; wy hebben het duizendmalen
elkander gezegd. En nu verwydert gy haer van my!
Gy zendt haer naer Europa, naer dat barbaersche
land, dat u eene wykplaets heeft geweigerd; by
onmeêdoogende bloedverwanten, die ù zelve verlaten
hebben. Gy zult my tegenwerpen : Gy hebt geen regt
meer op haer ; zy is uwe zuster niet. Zy is alles voor
my! myn rykdom, myne familie, myne geboorte,
al myn bezit; ik ken geen ander meer. Wy hebben
slechts een dak , eene wieg gehad ; wy moeten maer
een graf hebben. Als zy vertrekt, moet ik haer vol-
gen. De gouverneur zal het my beletten? Kan hy my
beletten, dat ik my in zee werpe? Ik wil haer na-
zwemmen. De zee kan my niet noodlottiger zyn dan
het land. Mag ik hier niet by haer leven , ten minste
zal ik voor hare vogen verre van u sterven. Wreedaer-
? |
