| Full text |
Ee
boschtouw, waerop zy Paul en Virginie plaetsten,
en hen dus op hunne schouderen droegen. Domingo
ging met de fakkel vooruit, en , onder het vreugde-
gejuich der geheele bende, die hen met zegeningen
overlaedden, begaven zy zich op weg. Virginie,
hierdoor getroffen , zeide tot Paul : « O myn vriend!
God laet nooit eene weldaed onbeloond. »
Omtrent middernacht kwamen zy aen den voet
van hunnen berg, wiens toppen door verscheidene
vuren verlicht waren. Nauwelyks hadden zy hem
beklommen, of zy hoorden stemmen, die hun tegen-
riepen : « Zyt gy het, lieve kinderen?» Zy ant-
woordden, benevens de zwarten : « Ja, wy zyn het! »
en weldra vernamen zy hunne moeders en Maria,
die hen met brandende houten te gemoet kwamen.
« Ongelukkige kinderen ! zeide mevrouw Delatour,
van waer komt gy? in welken angst hebt gy ons
gebragt ! — Wy komen, sprak Virginie, van de
Zwarte rivier, waer wy vergiffenis gevraegd hebben
voor eene arme weggeloopene slavin, aen welke ik
ons ontbyt gegeven heb, omdat zy byna stierf van
honger; en zie, nu brengen deze boschnegers ons
terug. » Mevrouw Delatour omhelsde hare dochter,
zonder een woord te kunnen uiten, en Virginie,
die haer aengezicht door de tranen harer moeder
voelde bevochtigen, zeide teeder : « Gy beloont my
voor al het Iyden ‚-dat ik heb uitgestaen. » Opgeto-
gen van blydschap , drukte Margaretha Paul in hare
armen, uitroepende : « En gy ook, myn zoon, gy
3
? |
