| Full text |
den oever van een wyden stroom, die hun den weg
afsneedt. Dit groote gedeelte van het eiland, geheel
met bosschen overdekt, is zelfs heden zoo weinig
gekend, dat verscheidene zyner rivieren en bergen
nog geenen naem hebben. De rivier, aen wier oever
zy zich bevonden, loopt bruisende over eene bed-
ding van rotsen. Het geklots harer wateren ontstelde
Virginie : zy durfde er hare voeten niet inzetten, om
die te doorwaden. Paul nam haer toen op zyne
schouderen , en stapte dus bevracht over de glibbe-
rige rotsen der rivier, ondanks haer hevig gebruis,
zeggende : « Wees niet bevreesd, met u gevoel ik
my sterk. Indien de planter aen de Zwarte rivier u
de vergiffenis zyner slavin geweigerd hadde, zoude
ik met hem gevochten hebben. — Hoe! vroeg Vir-
ginie, ontzet door zyne stoutheid, met dien grooten,
kwaedaerdigen karel? Waeraen heb ik u blootge-
steld! Hemel! met hoe veel moeite gaet het weldoen
vergezeld; het kwaed alleen wordt gemakkelyk
uitgevoerd. »
Paul, die nu aen de overzyde der rivier gekomen
was, wilde, met zyne zuster op de schouderen,
zynen weg vervolgen, en vleide zich alzoo, den
berg der Drie-borsten te zullen beklirmen, dien hy
omtrent eene halve myl voor zich henen zag ; maer
weldra begaven hem zyne krachten, en hy werd ver-
pligt haer neder te zetten, om aen hare zyde uit te
rusten. Virginie zeide hem alsdan : « Myn broeder!
de avond valt; gy bezit nog krachten en de myne
? |
