| Full text |
dat der kokosboomen vlechten. Gy zult u verbeelden
in Normandie te zyn, dat gy zoo bemint.
» Gy hebt my bevolen ,u myn genoegen en ver-
driet te melden. Ik heb geen genoegen meer verre
van u; myn verdriet tracht ik te verminderen door
te denken, dat ik my in omstandigheden bevind,
waerin gy my, op Gods begeerte, geplaetst hebt.
Maer het grootste hartzeer, dat ik ondervind, is,
dat hier niemand van u spreekt en dat ik tegen
niemand van u kan. spreken. Myne kamerjuffers, of
liever, die van myne oudtante, want zy zyn meer
aen haer dan aen my gehecht, voeren my te gemoet,
als ik het gesprek op, my zoo dierbare, onderwerpen
tracht te wenden : « Zyt indachtig, mejufvrouw !
dat gy eene fransche vrouw zyt, en dat gy het wil-
demansland moet vergeten. » Ach! eer vergeet ik
my zelve dan het land, waerin ik geboren ben en
waerin gy leeft! dees land is voor my een wilde-
mansland ; want ik leef er eenzaem , zonder iemand
te bezitten aen wien ik my kan uiten over de liefde,
die ik u tot aen het graf zal toedragen,
Zeer waerde en beminde Moeder,
Uwe gehoorzame en liefhebbende dochter,
Vrrernie Devaroum, »
» Ik beveel u Maria en Domingo aen, die zooveel
zorg voor myne kindschheid gedragen hebben; streel
voor my Fidel, die my in het bosch heeft weder-
gevonden, »
TE
ei
dd
es
moder
? |
