| Full text |
bemint elkander. Zieonze vogelen , in één nest groot
gebragt, beminnen zy elkander, gelyk wy. Hoor, hoe
zy elkander, van den eenen tak tot den anderen,
toeroepen en antwoorden. Dus, wanneer de echo my
deliedjes, die gy op 't hoogste der bergen op de fluit
speelt, doet hooren, herhael ik de woorden beneden
in het dal. Gy zyt my dierbaer, vooral na dat gy voor
my tegen dien meester der slaven hebt willen vech-
ten. Sedert dien tyd heb ik zeer dikwvyls tegen my
zelve gezeid: «O, myn broeder heeft een goed hart;
zonder hem ware ik van angst gestorven. Ik bid God
alle dagen voor myne moeder, voor de uwe, voor u,
voor onze arme bedienden; maer als ik uwen naem
gitboezem, is ’t of myne godvrucht toeneme. Ik
smeek den Heer zoo nadrukkelyk, dat u nimmer
eenig onheil moge overkomen ! Waerom gaet gy 200
verre weg? waerom beklautert gy zulke gevaerlyke
steilten, om vruchten en bloemen voor my te halen?
Levert er de tuin ons niet genoeg? Wat zyt gy af-
gemat! gy zyt nat van zweet. » En met haren kleinen
witten neusdoek wischte zy hem ’t voorhoofd en de
wangen af,‚en schonk hem vele kussen.
Ondertusschen was Virginie sedert eenigen tyd
door eene onbekende kwael aengetast. Hare heldere
blauwe oogen stonden hel; hare kleur werd geel;
eene kwyning drukte haer geheel lichaem. De kalmte
was kaer voorhoofd , de lach haren lippen ontweken.
Men zag-haer op eens vrolyk zonder blydschap, en
treurig zonder verdriet. Zy vlugtte hare schuldelooze
? |
