De gravin,
Met vrede zin,

Plichtvergeten slecht,

Bidt haar stalknecht

Om eeuwige trouw.

Hij, daarentegen, vindt geen zoete woorden,

— Steeds leefde hij op verre buitenoorden, —

Maar met zijn harde handen,
Omvat hij feller haar elegante
Lijf en machtiger

Drukt hij zoen na zoen

Op haar lijdend, laaiend lijf.
Haar ogen,

Die zo vreed,

Ridderen belogen,

Staren schuchter en getrouw,
In des stalknechts helle ogen.
En hij omknelt haar feller,
Alsof hij haar wou breken
Onder z’n zware, ruwe romp.

SVE ET OE es

 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
    

E Ei
nne ES