hebt eene. goede daed verrigt.» Zoo ras Zy; met
hare kinderen, in de hut gekomen waren , gaven zy
den zwarten wel te eten, waerna dezen, onder
toewensching. van alle, mogelyk heil, naer hunne
bosschen keerden.

leder dag; was voor deze huisgezinnen een dag van
geluk en vrede. Nyd, noch eerzucht kwelden ze;
zy verlangden buitenshuis naer geen ydelen roem,
die door list verkregen, en door laster wordt ont-
roofd. Genoeg was het hun ; hunne eigene getuigen
en regters te zyn. In dit eiland, alwaer men, gelyk
in alle Europesche volkplantingen, alleen nieuws-
gierig is naer eerroovende vertellingen , was hunne
deugd, zelfs hun naem onbekend. Alleen wanneer
eenig voorbyganger, op den weg der Pamplemoussen,
aen de bewooners der vlakte vroeg : « Wie woont
daer boven in die huttekens? » antwoordden zy;
zonder ze te kennen : « Goede menschen. » Dus ver-
spreïiden vioolbloemen onder doornenstruiken hunrne
liefelyke geuren verre in het rond , schoon ze niet

gezien worden.
Zy hadden uit hunne gesprekken de kwaedspre-

kendheid verbannen, die, onder schyn van regtvaer-
digheid, het hart onvermydelyk tot haet of valschheid
stemt 3 want het is onmogelyk, de menschen, die men
als boos beschouwt, niet te haten, of met de boozen
Eoll te verkeeren, zonder den haet onder de valsche
Ì mom van wellevendheid te verbergen. Gevolgelyk
verpligt ons de kwaedsprekendheid met ons zelven