huwelijk. Ook de kasteelheer, die tot dan toe zo afge-
trokken had geleefd, was minzaam met iedereen en
maakte zich op die dag talrijke vrienden.

Maar zijn twee gehuwde zusters waren niet naar
zjn trouwfeest gekomen. Zij hadden er zich mede
reenoegd ieder haar man te sturen. De schoonbroe-
rs van Hugo waren zijn ge tuigen geweest en dade-
k na afloop van de tro uwplechti ieheid op het ge-
meentehuis en in de kerk, waren zij in hun auto ge-
Sn en weggereden, met een vage verontschuldi-

@

Je
ij

hadden zij Hugo met zijn knappe bruid
gel maar zij hadden daarbij een lijkbid-
dersgezich opgezet. En als zij Rosemarie eveneens
hadden gefelic serd, deden zij dat op een manier,
aar hun rechtzinnig rouwbeklag mededeel-

 

   

34

 

 

alsof z
den.

Dat komt ‚dat ik maar een boerenmeisje ben,
ver beneden zijn stand » dacht de jonge bruid en zij
hechtte daar verder geen belang aan.

De feestvreugde was nog volop aan de gang en nog
steeds werden “schoten gelost met een klein kanon,
yy ser Hugo van tafel Led nd en met zijn bruid
van haar ouders en familieleden afscheid nam. Zij
moesten op huwelijksreis gaan en had: den plaatsen En
sproken in het vliegtuig.

Het was op dat ogenblik, dat een telegramdrager
een expresbrief bracht. Er waren talrijke feesttele-

ymmen toegekomen en niemand lette daar op. Àl-

n de moeder van Rosemarie fronste de wenkbrau-
n, als zij achteraan op het omslag de naam van de
afzender las: Harry Vandenheuvel.
‚ Harry aan haar dochter schrijven? Had
gd ernomen? Waren het gelukwensen ?
lde ‚de brief en wilde hem wegbergen,
haar f r plots naast haar stond en haar vroeg:
— Van wie is die brief, moeder ?

— Van Harry, gromde de boerin. Hier, neem hem.
Maar stop hem goed weg!

 

 

 

    

25