blonken met een ongewonen,

wangbeenderen en de oogen
handjes gekomen hief

schier vervaarlijken glans. Aan de
zij de sargen weêr hooger, keek nogmaals om, kwam een
Jaatsten stap nader en eensklaps, pijlsnel, viel de deken
boven ’t hoofdje en zijboven de deken.….

« Neen, zij had niet, met voorbedachten rade eene kinder-
moord beraamd ; maar die onverjaagbare gedachte, dat Julken
ziek en flauw was, dat een tikje, een niets hem zonder pijn
ling zou doen verdwijnen en dat ze dan toch rust

dagen en nachten bezeten en werk-

noch worste
zou hebben, had haar
tuigelijk, zonder wroeging noeh gedachten, zonder bijna te
weten wat zij deed was zij te werk gegaan, had zij eens
« geprobeerd. > Maar op dat oogenblik, toen zij in al hare
verwachtingen bedrogen, schielijk onder de dekens het half
verstikte knaapje met de ongewone kracht welke de strijd
om ’t leven geeft, voelde spartelen, sprong zij verwilderd op
en liet zij, met een kreet van afschuw, alles los.

Verbaasd, alleenlijk aan den adem wat bevangen en niet
begrijpend wat er gebeurde, had Julken het deksel wegge-
worpen en staarde het verwilderd zijne moeder aan. Én
eerst, na ettelijke stonden, kreeg het, als het ware eene
onduidelijke gissing van 't gevaar dat hem bedreigd had.
Zijn aangezichtje overtrok, het rechtte zich, kroop schreiend
uit zijn bed en kwam, van langs om meer verschrikt op de
hielen zijner moeder in de keuken. Siesken, ontwaakt,
sprong onmiddellijk op hem en kroop in zijne armen.

Vrouw Cloet, nochtans, was machteloos op eenen stoel
ineengezakt en staarde nu hijgend, met vlammende oogen,
naar den kleine. Eene klimmende en onberedeneerde woede
woelde in heur hart; blijkbaar worstelde zij wanhopig tegen
de zwakheid die haar overviel en eensklaps, door de behoefte

van iets te verdelgen overweldigd, stond ze recht, sprong