(featherweight !) van het doorsnee- Hol-
landse boek (de roman van liefde voor
leesgezelschappen), die zo’n kleine dunk
geeft van de smaak en de redelikheid
van publiek of boekhandel. De oplaag
doorgaans gering (200), daar enkel geeste-
like kunst geboden wordt. Een deel ge-
bonden, in linnen of rijk leder, door de
uitgever in persoon, C. A Mees, volgens
de werkwijze van de middeleeuwse en
van de vernieuwende grote Engelse boek-
binders.
Op wit glad van Gelder, alle verzen
achter elkaar als in een schoolschrift, in
een eenvoudig grijsgroen omslag en met
een paar houtsneden, versieringen van
Fokko Mees, de verzenbundel « Golf-
^ISCHERVWtk
^isdid-xiAir
slag» van Mea Mees-Verwey, die in De
Beweging en elders als « Gerda van
Beveren» publiseerde. Golfslag : het
leven aanvaard als een gestadig zich
herhalend en toch veranderend voort-
gaan, met liefde, lief en leed, groots toch
voor wie het kan verstaan, voor wie in
zelfvergeten een ogenblik de sluier kan
oplichten. Geen vreemde, geen schitte-
rende ; eerlike dichtkunst.
Omvangrijker de bundel « Poëzie » van
Nine van der Schaaf, in een onbedrukt
gemarbreerd omslag. Het boek is uitver-
kocht. Een van de minst populaire, maar
een van de merkwaardigste Hollandse
dichteressen is Nine van der Schaaf.
Haar werk schijnt uit dromen saam-
geweven. Beelden stormen steeds op
haar in; die zich vermengen met eigen
20
gedachten en gevoelens en tot boeiende
gedichten kristaliseren. Wat overweegt
is niet te zeggen, daar niet is uit te maken
wat symbool is van eigen denken en wat
van buiten af werkt. Zij heeft haar eigen
symboliek, en sommige gedichten zijn
niet verklaarbaar (XXII). Boeiend is ook
de muziek, de eentonige, aangrijpende
getemperde muziek van deze verzen,
méér .dan enkel rythme. Inhoud is de
steeds roepende dorstinaar oneindigheid
en liefde (zie blz. 41 : « Gij zingt het lied
der liefde aan een verlaten strand »).
Dan is daar « Friesch dorpsleven uit een
vorige tijd», proza van Nine* van der
Schaaf. Fokko Mees sneed houtjes voor
het omslag, de titel en enkele begin-
letters : zijn werk geeft het geheimzinnige
van het verhaal goed weer. Want hoe alle-
daags het gebeuren ook, het beginnend le-
ven van een dorpsjongen en schipper (Lo-
velingkon zulk verhaal bedacht hebben,
de stem die het vertelt schijnt van zo diep
te komen dat het de densiteit krijgt van
een oeroude mythe.
Deze volzinnen zijn vrij eentonig,
maar met een altijd aanwezige schoon-
heid. Een eenvoudig boek, met een
schrijnende weemoed die echt is. Een
ongelukkige liefde, een zwerven op da
traag glijdende schuit van stad tot stad,
het leven thuis in ’t afgelegen dorp. De
titel zoekt niet te verblinden : Fries
dorpsleven. Ik geloof niet dat er in deze
laatste j aren een schoner boek in Holland
verschenen is.
Albert Verwey : De weg van het licht.
Na « Goden en grenzen », dat nog een
meten was, dit boek van het euwige én
van het ogenblik. In een van de laatste
gedichten noemt Verwey zijn sterkste
macht : « Een op de onsterfelijkheid ge-
richte wil ». Elders, in « De slaaf van het
oogenblik » spreekt hij zich zelf uit niet
als een heidens genieter maar als een
die zich een deel voelt van ’t heelal, die
elk ogenblik doorvoelt en begrijpt, zijn