Vanuit de basis vertrekken naar verschillende richtingen in de ruimte drie vormen die, in een ritmisch opgebouwde beweging, bovenaan terug naar mekaar toereiken. De omsloten ruimte is van wezenlijke betekenis in de vormdynamiek. In dit werk verlaat Belling bewust voor het eerst de figuratie. Hij voert de abstractie verder door dan zijn grote voorbeelden: Brancusi, Archipenko, Boccioni en Duchamp-Villon. Hij wou de Drieklank graag in kleur uitgevoerd zien, zes meter hoog, als podium voor orkestuitvoeringen van werken van Hindemith, Schönberg of Stravinsky.