a OR

smolt, drukte beurtelings de handen van hare moeder
en die van Margaretha aen de lippen en tegen het
hart ; en Paul, met oogen van gramschap gloeijend,
gilde, kneep de. vuisten toe, stampvoette, en
wist niet waeraen zyne woede te sussen. Op dit
gerucht kwamen Domingo en Maria toeschieten , en
in de geheele hut werd nu alleen de treurkreet ge-
hoord : « Ach ! mevrouw !.,. myne goede meeste
resse!... moeder !.., schrei niet! » Zulke teedere
vriendschapsblyken stilden de droefheid van me-
vrouw Delatour. Zy nam Paul en Virginie in ‘hare
armen ‚ en met een vergenoegd gelaet : « Kinderen!
sprak zy, gy zyt de oorzaek myner smarte ‚, maer ook
uit u spruit al myne blydschap. Ach, lieve kinderen’!
het ongeluk komt my van verre landen aen, het
geluk is hier rondom my,» Paul en Virginie be-
grepen ze niet ; maer als zy haer weêr gerust zagen,
lachten zy haer toe, en liefkoosden ze hartelyk. Alzoo
bleven zy allen gelukkig, en die vlaeg was slechts
een onweder te midden van een schoon jaergetyde.

De goede geaerdheid dezer kinderen ontwikkelde
zich dagelyks. Op eenen zondag, by den aenbre-
kenden dageraed, terwyl de moeders zieh naer de
vroege mis, in de kerk der Pamplemoussen, begeven
hadden , vertoonde zich eene weggeloopene negerin,
onder de bananenboomen, die de wooning omring-
den; zy was zoo mager als een geraemte, en hare
gansche kleeding bestond in eenen lap van pakdoek,
die om hare lenden hing. Zy wierp zich aen de voeten