huilde niet meer, het kermde nog in stilte, met uitgedoofde
oogjes en lange rillingen over de huid, gelijk een mensch.
Ee

Het leefde nog drie dagen, gedurende dewelke Julken
hem geen oogenblik verliet; en toen vrouw Cloet den vierden
morgen ontwaakte vond zij, in het keukentje, nevens den
haard, Siesken dood en Julken in bezwijming naast elkander
liggen.

Siesken werd in den mestput geworpen ; Julken in zijn bed
gedragen. En zonderling toeval, als men het kleintje
ontkleed had, bemerkte men dat het met een dik gezwollen
buikje lag, juist als hadde hem Siesken, bij het sterven zijne
kwaal overgezet. Eenige dagen verliepen; Julken beterde
niet. Een hevige koorts had hem aangetast en een groot deel
van den tijd raaskalde en doolde het. De dokter, de koste-
looze armendokter werd geroepen. Rust en voedsel, bevol
hij; veel voedsel : bouillon, wijn, eieren. Hij sprak alsof die
dingen maar te nemen waren. Ook de pastoor kwam af. Het
knaapje had een fleschje medicijn gekregen en was een
weinig verbeterd. De pastoor gaf hem een « zantje » en
sprak hem van den hemel.

« Zal ik daar mijn Siesken zien! » vroeg eensklaps
Julken. En toen de herder, met den zin van ’s knaapjes
vraag bekend gemaakt, hem zei dat de hemel niet voor
honden, maar voor engeltjes geschapen was, keerde het zich,
als moede, naar den muur om en deed zijn oogjes toe.

Op ’s priesters bevel nochtans werd Zulmatje, Cloet's
jongste meisje, gelast met Julken gezelschap te houden en
zorg voor hem te nemen. Het was een tamelijk braaf meisje,
zachter van aard dan Cloet’s andere kinderen en weldra
waren het en Julken goede vrienden. Sinds ’s knaapjes
ziekte, overigens en vooral sinds de pastoor, die de echt=