eden „Merrreci M-sieur«..… Germaan uit handvol munt ’n vijffrankstuk vond, en ’t zwaar op schelpje leggend met slappen lach over vaal gelaat : »Joek-joek-joek« … Toen spele-meisje en steengeel jochie, snaartuig meedragend statig aan steel, de straat op. De heerlijk-volle verschijning met de kinderreine oogen en d’ oranje haardoek nog ’n wijl in 't kroegje na-schemeren bleef … Germaan: »Ich jehe auch... hab “ich alles bezahlt? Ja? N'abend«. Forsche keirel van uit bruinen kroesbaard: »Ziet mar dass sie dr krijghen zulle! G hebt d'r ’ne ghoeie an veur vannacht«… Door vierkant deur-gat boven ’n tafeltje zag David zwerven over ’t duistere plein: De blanke gestalte van ’t spele-meisje... wat achter haar: de Duitscher onvast op labber-beenen, koppig... In den nacht heerschte de spits-schubbige Kathedraal grauw op, en z'n gonzende klokken beierden kalm... Klaar wakker woelde-ie in ’t hobbelige bed. Slaap bleef verre. Hij had alles geprobeerd, was met gestrekte beenen gaan liggen plat op z’n rug, toen op z’n rechterzij langzaam ademend, maar als ie soms in half-droom kwam, danste ’t vizoen van de kermis voor zn blikken, of de Italiaansche lokte ’'m, en zòò vreesde-ie, dat de door z’n kop klokkende wellust ’m zou geven benauwde slaap, dat-ie zich losrukte uit dommel. Wel ’n afschuwelijk idee, ’n heelen nacht te waken. De dekens hinderden ’m, ’t woelen maakte z’n leden nerneus-moede en plots trapte-ie woest ’t bedde- goed van zich. ’t Bleef plagerig haken aan de nagels van z'n teenen. Van nijd z’n polsen joegen en zn vingers krampachtig trokken. ’t Was benauwend heet. De lucht stond dampig. Onweer was op komst. Beneden in de straat zwierden late kermisgangers. Hol steeg hun gezang soms omhoog, joelde dichtbij: Nà rije wij, nà rije wij in de Òmmelebuus.…. O! hij wilde zoo graag slapen. Z'n leden waren gebroken, z’n hoofd smartte. Verschrikkelijk vooruitzicht, morgen vermoeid en schutterig op de winkel te zitten, door heete vizioenen bejaagd, in de hitte, in ’t geraas. Hij zou zich geen raad weten, hij zou wel willen vluchten, hij zou de andere slijpers wel in d'r smoelen willen kinken met volle vuist... Wanneer zou Lene terugkomen, Lene mit de kindere? Maandag- morgen had ze geschreven, en morgen was ’t Vrijdag. Gek! be- dacht-ie opeens, ze was nu al de langste tijd weg geweest …. en d'r was nog niks met ’m gebeurd. Al die rampen die hij gevreesd had, — bleven uit. Marie had-ie nie-meer ontmoet. Of die vreemd zal hebben