DE BIEZENSTEKKER.

Als Cloet dien zaterdag namiddag om vier ure juist, de
zware hekkens van het Gentsch gevang zag opengaan en
eensklaps, na een tiental schreden, weêr in vrijheid was;
trok hij haastig, door het daglicht verblind en reeds aan
eenzaamheid en duisternis gewend, de breede kassei dwars
over en verdiepte zich in de kronkelende hovingen, die daar,
aan de overzijde van het stadsgevang, de gansche lengte der
eenzame, regelrechte laan begrenzen. Het was een groote,
kloeke kerel van rond de vijf en veertig, met grijzende
knevel en haren, met forsig afgeteekende wezenstrekken,
met stijven, onheilspellenden oogopslag. Tien maanden was
hij daar opgesloten geweest. Eene messteek, in een gevecht
aan eenen makker toegebracht, had de vervolgingen der
Wet op hem getrokken. Een oogenblik had hij gehoopt op

vrijspraak ; maar een gebuur — Rosse Tjeef had bezwarend
tegen hem getuigd — en hij was eindelijk veroordeeld

geworden. Dat was nu ook de vierde maal dat hij in het
gevang gezeten had, telkens voor vechten.

Somber, zonder den minsten zweem van vreugd op het
gelaat, stapte hij steeds rasser en met hooge schouders, in
de mistige winterlucht vooruit. Hij droeg een klein, in een
rood zakdoek omwonden pakje aan de linkerhand; in de
rechter hield hij zijnen gaanstok. Hij had eene donker-
kleurige broek aan; grove schoenen met nagels; een blauwen
kiel; een zwarte pet.

Aan het uiteinde der hovingen gekomen draaide hij links
om en sloeg, doorheen de woelende en reeds verlichte voor-
stad, den eenzamen steenweg naar Wilde in.

Gedurende ruim een half uur ging hij aldus met wijden
tred vooruit. De avond was van lieverlede gansch gevallen
en langsheen de pijlrechte, met boomen omzoomde baan die
hij thans door het veld volgde, blonken hier en daar, op

  
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ne el AL