msi

ne Pm egt bne ae

 

rn ii in ner ir

32

M’n fiets dat is het kettingruisen;

Dat is het vlieden van de rode huizen

Om mij heen ; dat is de landweg, gans verlaten
In z'n witte maagdgewaden.

Dat is het horizonnen-deinen

En ’t jonge zonneschijnen,

De bomen, die verdwijnen

Achter mij, de grachten die verkwijnen.

M’n fiets dat is het daveren van de zon,
Die heur wonne over de wereld spon
En spint; dat is het spelemeien

Van ebbe en vloed der zonnetijen.

M’n fiets dat is een foor van lichten,
Zoveel dwarlende schichten

Die draaien door elkaar :

De kermis van dit jaar.