— 159 —

« Waer is myne dochter, myne waerde dochter, myn
kind?» Myn zwygen en weenen liet haer aen heur
ongeluk niet twyfelen : onverhoeds werd zy door
folterenden angst verkropt; hare stem deed zich
alleen in zuchten en snikken hooren. Margaretha
gilde : « Waer is myn zoon ? ik zie mynen zoon niet ! »
en viel in onmagt. Wy schoten toe; en als wy haer
weder bygebragt hadden, verzekerde ik haer, dat
Paul leefde en de gouverneur zorg voor hem liet
dragen. Nauwelyks by zich zelve gekomen, hield
zy zich bezig met hare vriendin, die van tyd tot tyd
in langdurige flauwten viel, Mevrouw Delatour bragt
den geheelen nacht in die ysselyke folteringen door;
en uit de langdurigheid derzelve begreep ik, dat
geene droefheid de moederlyke droefheid evenaert.
Als zy tusschenbeiden uit hare onmagt bekwam,
sloeg zy strakke en sombere blikken ten hemel. Te
vergeefs drukten hare vriendin en ik hare handen
in de onze, te vergeefs gaven wy haer de teederste
namen ; zy scheen ongevoelig voor die blyken onzer
oude genegenheid , en haer geprangde boezem loosde
niet dan doffe zuchten.

Des ochtends werd Paul in eenen draegzetel her-
waerts gebragt. Hy had wel het gebruik zyner
krachten herkregen, maer hy kon geen woord
voortbrengen. Zyne ontmoeting met zyne moeder en
mevrouw Delatour, waervoor ik in den beginne
bevreesd was, had eene betere uitwerking dan alle
middelen, die ik tot hiertoe had aengewend. Een