LIVINUS 141

weermin wilde schenken, en hij oordeelde zijnen harts-
tocht minder deerniswaardig. Hij dacht aan Dante en
Beatrix, aan Petrarca en Laura, aan Tasso en Leonore,
aan Bürger en Molly, aan Goethe en Bettina en aan
menige anderen, die voor aflijvige, onzichtbare, onbe-
kende, afwezige, onbereikbare of ingebeelde schoonen
blaakten, en zijne dwaasheid verloor veel van hare uit-
sporigheid in zijne oogen. Zij hield eindelijk geheel voor
hem op eene dwaasheid te zijn, zoodanig, dat hij op den
duur het middel vond zijne liefde te verontschuldigen
en te rechtvaardigen; dat hetgeen hem weervoer, hem
iets gewoons, natuurlijks scheen, hetwelk niet ver-
diende, dat hij er zich over bekommerde, hetwelk hem
niet de geringste kwelling moest baren.

Eens tot dit punt van zelfbegoocheling gekomen,
achtte hij ’t onnoodig zich langer te bedwingen, gaf hij
zich aan het gevoel over, dat hij vruchteloos had
bekampt, dat hij niet langer wilde bekampen, en dat
derhalve dreigde hem geheel te overmeesteren. Hij
vreesde niet meer opnieuw naar de O.L. Vrouwen-
kerk te gaan en zich de Kruisafneming te laten openen
Min geweldig dan de eerste reis, deed wellicht het
tafereel hem aan ; maar de indruk der Magdalena was
even levendig. Zoo verliet hij, na een uur of wat vóor de
schilderij te hebben vertoefd, de kerk nog smoorlijker
verliefd, dan hij ze was binnengetreden.

Op dezelfde wijze ging het hem des anderdaags en de
volgende dagen... Want geen dag verzuimde hij sedert
de kerk te bezoeken en eene poos vóor de Afnamtng te

Ë