B

 

 

196 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.

« Wat mij op dien inval bracht, was, dat ik van
iemand, die veel belang in mij stelt, doch wiens naam
ik u de toelating zal vragen voor alsnog te verzwijgen,
vernomen had, hoe uwe mestwijze in den laatsten
tijd niet zoo geheim gebleven was, als wij meenden;
hoe verscheidene onzer mededingers, Matthysen,
onder ander, voornemens waren ze voortaan aan te
wenden. Het deed mij aldus redeneeren : vaders voor-
schriften zijn, dat is buiten kijf, uitmuntend; doch,
bijaldien het waar is, dat zij bekend zijn, — en de bron,
waaraan ik mijne berichten putte, waarborgt mij hunne
echtheid, — welk voordeel kunnen zij mij dan geven ?
Geen het minste. Ik zou derhalve ongelijk hebben er
mij mee te bevredigen; ik moet onderscheppen, of niet
ergens een meststelsel wordt toegepast, dat nog doel-
matiger is. Wie weet ?.… De menschen zijn tegenwoor-
dig zoo slim ! Iedereen wil vooruit ’t Is al vooruit-
gang, wat de klok slaat... Waarom zouden de vetters
en hunne varkens niet vooruitgaan ? Zouden zij alleen
van de weldaden des voortgangs verstoken blijven ?
Zouden zij veroordeeld zijn, om ten eeuwigen dage op
denzelfden voet te vetten en gevet te worden ? Zouden
zij, als andere Paria’s, van het algemeene streven uit-
gesloten, zich tot stilstand gedoemd zien ? Het kan
niet zijn !..… Dat anderen hunne vatbaarheid voor ver-
betering, voor volmaking betwisten, in eene eeuw, die
zich beroemt alles te hebben verbeterd en volmaakt, te
verbeteren en volmaken of te zullen verbeteren en vol-
maken; ik houde ’t er voor, dat die vatbaarheid slechts

3