als’n doffe gong, misbarend als ’n schorre gong : z'n Òndergang ! Hij zou vergaan, hij zou vergaan! En hij zou.… ’t alles bij-wonen, met zn volle bewustzijn. Hij was toeschouwer; en akteur tevens. En door z’n glinsterende kijkglazen zou-ie zichzelf beturen en kalmpjes proeven... of-ie wel mòòi stierf. Wat kon-ie anders? Dat hij nu weer klaar aan ’t denken ging, was dat geen bewijs, dat z’n marteling zou beginnen? De steedsche zomer-avondschemering leefde rumoerend om ’m henen. Dames in lichte kleeren dribbelden ’'m voorbij. Op de ter- rassen voor de kafé’s zaten de menschen met lang-uitgestrekte beenen voor d'r tafeltjes, en slurpten verkoelende dranken door slanke rietjes. Krantenschreeuwers elboogden zich door de wande- lende massa. David boog ’t hoofd, wilde niets zien, zàg niets. Dacht alleen maar aan z'n arme weesje .… Lene en Hanna zaten thuis voor ’t open venster en dopten erwtjes. Tweelicht hing over de strakke straat; de keien wit, en diepzwart strekten zich daartusschen de elkaar kruisende voegen. t Kleinste kindje sliep. Voor ’t andere venster zat Levie en tusschen zn beenen stond Manuel, en teekende met ’n groot potlood, dat-ie telkens bedachtzaam nat maakte, op de achterzij vann brief grillige spoorwagens met hoekige machinisten: Daar gaat Manuel in rije, mit Moetje... had meneer Lelie nooit op ’n mokeletief gezeten? Dat rijdt zoo hard, oe! nog harder as ’n tremmetje. En d'r is ’n hoop vuur in, oe! zoo heet! En veel rook. Die had de massenis in ze pet, hè Meneer Lelie? En dan blies de massenís op ze fuit, hè meneer Lelie?... tû-ù-û! sj,sj,sj..… uit de weg, daar komt-ie... oe-oe-oe! daar is-ie... tû-û-û! Leentje was nerveus-uitgelaten, praatte gillerig snel. En Hanna, — liet zich aanstonds meesleepen, en zoo wonden de twee mekaar op. Oh! Amsterdam was ’n schoon stad en de mensche waren er zoo lief, zoo vriendelijk. En de jufrauwe waren d'r zoo simpel ge- kleed, en niemand riep oe na op straat als ghe reform aan had. En die melkhuize, die... katte-kroeghe, eh Levie? dat was toch oprecht ghemakkelijk, dat ’n dam’ geen stamminée in hoefde te gaan. Eh Levie, als we in Parais ghewest ’ebbe, ghaan we in ’olland wone, eh? Kleine Kareltje werd wakker, en Lena gaf’m z'n papje. Toen werd-ie gewasschen. »Dat is niet gezond« vond Levie. Och, daar wist-ie niets van, zei z'n Moetje. Hanna mocht ’t naakte ventje even op d'r schoot hebben. En dol van pret, zoende zm op z’n kopje en op Zn armpjes en z’n borstje. Oh! ze hield zooveel van kinne-