15

meegemaakt! Hij zei de mensche zoo maar alles in hun smoel …. onge-
zouten. De waarheid, dat was ’m alles. Nou, as ze d'r dan erg op fer-

kilkkerd was, dan wou-ie d'r wel zegge: dat-ie d'r... nou hij zou
maar zeggen »galante — erg naïf vond, mit al ze fielsefie. Maar

dat ferandert wel meissie, wat ìk je brom.« Hanna peinsde 'n poos-
je, en met d'r omhooggeslagen oogen leek d’r bleek gelaat he-
melsch... Ja, zei ze eindelijk, ’n beetje najief, dat was ’m toch
wel. Maar alleen zòò kon ze ’m liefhebben. Hij was d’ eerlijkste
mensch die ze ooit ontmoet had, — d'r stem werd diep-vloeiend
_— van al’tander had ze’n àfschuw; hij alleen was niet zoo laag als
de rest. Al die kwiestenbiebels, die konden d'r gestolen worden…
Nee, nee, neeë! ’n middenweg bestònd d'r voor haar niet. »>Nô,
maak je mar niet zoo dik meissie, we spreke mekaar later nog
wel ’s, wat? Je maakt mijn toch niet wijs dat d'r achter de scher-
me niks gebeurt«.… En bij ’t weggaan meende ie haar te zien
glimlachen ….

Maar bij z’n thuiskomen was z'n opwinding niet verdwenen; al-
lerlei grootsche gedachten speelden ’m door ’t hoofd. In bed lag-ie
te woelen, slaap kwam niet, en regelmatig werd ie door 't gloei-
ende vizioen van de zich ontkleedende meid bezocht. Dan kwa-
men weer de onrustige droomen, en slap, huiverig, met dwalende,
smartende gedachten, ging-ie den volgenden morgen weer aan ’t
werk. Zn studie had ’t ’m nu wel geleerd, hij was d'r zeker van:
Ruggemergstering had-ie: Pijn in de beenen, gevoel van verdoo-
ving, onwillekeurige spiertrekkingen,... hè, wat kriebelde z'n wijs-
vinger ’m nou opeens... gevoel alsof d'r ’n pantser om zn lijf
zit... dat zou die pijn in de heupen wel zijn. En meteen kwam
de behoefte, ’t aan iedereen te vertellen. Frans had ’t misschien al
'n keer of zes gehoord: »Fliegende ruggemergstering in de eerste
graad. Die was er al jaren aan gewend, onder Hollanders te
werken, wist dat je die kerels makkelijk aan den gang kon krij-
gen, en vroeg ’m telkens weer: Of 'm nog nie bai d'n doktoor
ghewest ’ad... En onveranderlijk kwam er dan ‘n lange oratie
over »die afzetters, die d'r de kloote fan wisten.

Lena had ’'m er om uitgelachen. Ze geloofde ’t zoo gauw niet.

TD

oo
Ip

L

o ga €

Zoolang as-ie niet bij den dokter geweest was... Bij de dokter?
Ja! me gaat daar mit zoo'’n geval bij de dokter... bij twee pro-

fésters was-ie geweest, en alletwee hadde ze ’t’m gezegd: Flie-
gende ruggemergstering in de eerste graad. Een het in ’t Latijnsch
d’r bij gezegd: »Tabàtes dossàles«. Maar ze liet 'm praten: Ze
zag 'm ’s morgens niet weggaan, en wist niet dat-ie zich dan
werkelijk ellendig voelde. En ’savonds was ie een en al kracht,
smeet de kinderen de lucht in, wandelde als ’n bezetene, nam
allerlei worstelaarshoudingen aan, en bracht tellekens wat anders
bij ’t brood mee. Dat vond ze echt plezierig. Want, redeneerde ze,

Eronder tE

EE