TERENDE NEE et END:

Ps

LN ZEE

 
    
  
 
 

— 152 —

Virginie een heilig regt hadt, dat geene rykdommen
konden opwegen. Gy hebt haer verloren; en noch
uwe onvoorzigtigheid, noch uwe baetzucht, noch
uwe eigenwysheid heeft dit verlies veroorzaekt;
maer God alleen, die de hartstogten van anderen
heeft doen dienén, om u het voorwerp uwer liefde
te ontnemen; God, van wien gy alles ter leen
ontvingt, die alles voorziet wat u dienstig is, en
wiens wysheid u geene oorzaek geeft tot berouw of
wanhoop, welke de rampen, die wy ons zelven be-
rokkend hebben, op de hielen volgen.

Zie hier wat gy in uwen rampspoed tegen u zelven
kunt zeggen. « Ik heb hem niet verdiend! » Is het
dan ’t ongeluk van Virginie, haer einde, haer tegen-
woordige staet, dien gy betreurt? Zy heeft het lot
ondergaen, dat de geboorte, de schoonheid, zelfs
geheele ryken, wacht. Het leven van den mensch,
met alle zyne ontwerpen, verheft zich als een kleine
toren, waervan de dood het toppunt uitmaekt. By
hare geboorte was zy veroordeeld om te sterven.
Gelukkig dat de banden van haer leven vóór die
van hare moeder, van de uwe, van u, ontbonden
zyn : dat is, gelukkig, dat zy voor haren dood niet
verscheidene malen zy gestorven !

« De dood, myn zoon, is een heilgoed voor alle
menschen ; hy is de nacht van dien kommervollen
dag, dien men. het leven heet. In den doodslaep
rusten voor eeuwig alle ziekten, pynen , droefheden
en angsten, die onophoudelyk de ongelukkige leven-