183

En lang echode in den hollen koer: hun dreunend getrap-trappel
en golvend stemgebulder nog nà.…

 

— Kom, Peereboom we gaan òòk, zei Levie na ’n poos. Kom
drink wat, je zal buiten wel weer opknappen.

En hij zette ’m zn hoed recht op zn kil-zweetende haren, gaf
’m zn stokje in de slappe hand, en troonde ’m mee: »Kom kerel,
steun maat op ME.

Ze stonden in de zachte voorjaarslucht; David hijgde zwaar,
voelde ’t zweet ijskoud op zn slapen beslaan, en ’t bloed terug-
stroomen naar z’n wangen. Hij bekwam, en z’n oogjes schitterden
weer. Levie wilde verder gaan, maar hij pakte ’m bij z’n kleeren.

En met plechtige stem:

— Levie, dat is ééns geweest, maar zalle me frouw en me

kindere me afsterreve, zalle me ooge me uetrôtte,
nòòit zet ’k meer ’n foet in dàt hol. Daar!

En hij fluimde op den drempel. —

— Kijk, nu overdrijf je toch weer, je hebt ze nou toevallig ’s
in ’n gekke toestand gezien. Maar dat is ’n uitzondering, gerust,
zoo heb ’k ’t ook nog nooit van m’n leven bijgewoond.

— Levie, je hebt ’t gehoord; ’k heb gefloekt bij me frouw en
kindere. Nooit weer. Nooit!

Ze kuierden langzaam, nachtlucht die balsem-geurde gretig ge-
nietend, naar huis.

Vòor hen, in de donkere straat liep ’n breede meid, met room-
geel omslagdoekje, en hoog kapsel, waarin vergulde kammen
waren gedrukt.

— Hé, psst, ggoa-de mî mài mee liefke? riep David.

De meid zag om, loerde uit breed-ovalen slange-oogen door
overhangende haarmuts beschaduwd. Ze lachte, schitter-tandend in
volle bloei-wangen:

— Mf-àu nièt, sunne keiskop!

En ze slenterde heup-wiegelend voort, telkens tersluiks ôm-loerend,
met lok-staren van onbewegelijke slange-kijkers.

Uit hemelsch lichte wellust-poorten gierde soms bij vlagen joel-
zwevende dansmuziek — plots gedempt door dichtvallende deuren …

EINDE VAN HET EERSTE DEEL.