iiD ten

Zij roerde zich niet, zij sprak geen woord.

« Wiens kind is dat, nondedzju! » huilde hij, eensklaps
uitzinnig, haar bij de keel vastgrijpend en haar tegen den
muur duwend.

« Rossen Tjeef's.………. »

Hij had haar ’ woord om zoo te zeggen uit de keel
geduwd, het was haar ontsnapt, werktuigelijk, instinetmalig,
om niet te verstikken.

Hij liet haar los en zag haar aan, verbaasd, verstomd,
moedwillig ongeloovig bij het aanhooren dier bekentenis die
hij geprovoqueerd had en waarvan hij den slag verwachtte.
En in eens, zonder een woord, vloog, evenals eertijds zijn
gaanstok en zijn pakje, zijne spade op den vloer en sprong
hij, gelijk een wild beest, op zijne vrouw.

Ditmaal zou het al-lieht om dood zijn. Zij was, langs den
muur weg, zijdelings achterovergevallen, dwars op eenen
stoel, die krakend achteruitvloog. Thans sloeg hij niet, hij
neep en duwde. Bij de keel, bij den boezem, in de lenden,
aan den buik nam hij het vleesch met volle grepen vast en
duwde, trok en stampte als om het haar van ’t lijf te scheu-
ren. En opnieuw wendde zij niet de minste poging tot
verwering aan; opnieuw uitte zij enkel, in ’t midden der
vermaledijdingen van Cloet en het afgrijselijk geschreeuw
van Julken niets dan haar schier onmenschelijk gehuil, haar

« oeijoeijoeijoeijoei » van stervend dier, waarin zich nu, door
de vlijmende pijn ontrukt, soms scherpere, oorverscheurende
kreten vermengden. Eensklaps sprong Cloet, aan het toppunt
der woede gestegen, recht en vatte zijne spade in de hand.
Hij ging zijn vrouw vermoorden. Reeds hield hij ’t wapen
in de beide handen opgeheven, reeds raakte ’t koudblinkend
staal hare keel, toen een vervaarlijk vizioen: de herinnering
zijner vijf jongste jaren folteringen in ’t gevang hem vóór