XII
INTERMEZZO.

De bol-zwoele, verschiet-blauwe Lentemorgen, de verluchte warme
nevel-zee, de koud-gloedende nevel-vlàmmen, vullend de straat, de
met blindend-gouden platen bevloerde straat, ònder-grens van die
nevel-blauwine; en daardóór, door ’t dicht-bije verschiets-vlam-lek-
ken, de half-warme zonne-bestraling, ’t blauw-gedempte zonnegoùd,
schijnend door puur-kristallen vliezen van ijs.

Tusschen de hoogsteenen paleizen is de straat van alle leven
verlaten. Er is gèèn geluid, er is geen gesuis, er is geen zúcht.
De lucht ligt zonder bewegen. ’t is stil.

En nu nadert ’t, over de gouden straat... maar zòò zachts
als liep ’t op wòlken. We weten dat ’t nadert, we vòelen ’t naderen,
we voelen ’t met onze borst, maar vermogen tniet te zien, want
de blind-glinstering van de hel-gouden bestrating, dwingt onze blik-
ken neer... Maar ’t nadert.., en vervult ons met heiligheid, met
zacht-tintelende heiligheid .…

En van rein blank-zijn overstelpend, treedt ’t kalm uit ’t licht,
en we zien ’t nu, met neergeslagen oogen nog; we weten: RRS
kind, n glans-blank kind, in de stille schaduw van ’n hoog paleis.

t Zit warm in z’n zijen vacht-manteltje, in z'n glinsterend blanke
zijen vachtje, waarover snéeuwen: traanvormige, witte verdoffingen.
En met z’n witte beentjes trippelt ’t on-hoorbaar …

En boven ’t wit-wollene, zij-glimmende vachtje: 't rozige kinder-
hoofd, de glad-roze wang-bollen van kalm vleesch en daarin 't
koraal-roode onschuld-mondje, met het symetrisch rechts-en-links
golf-dalende bovenlip-heuveltje in puur-blijen lach, en de blauwe
oogen, aan weerszijden van 't fijn-vloei-vormige neusje, met zn
geel-blank paarlen rug... de stralende engel-oogjes, met de hagel-
blauwe iris-schijfjes, en den diep-zwart-gittenden pupil-kring, en
t kalm-roze vleesch er omheen zèèr glad... En om ’t bloeien
van wang-glim-rozen, de iijl-blonde krullen, de zilver-gouden,
goud-zilveren, doorschijnende licht-doorsprankelde haartjes-krans,