105 even-stuipende handen steunend: ’t zeer bleeke hoofd, met de inge- vallen wangholten, en de slap-gladde oogleden half omlaag, en om z'n mond bittere miserie-trek. Wat lacht-ie vàlsch! meende Lena. En wist niet wat ze van 'm denken moest. — Kom Manuel, stil zijn jonge, Paatje het hoofdpijn... Zal ’k’tete mar òpscheppe, man? — Ja... doe dat«, hoorde-ie iemand ver-af zeggen. Van toen af zag ie alles in’n grijze nevel, en de geluiden dron- gen vaag tot ’m door, en verward als bij ’t inslapen. Onwillig stopte ie zich ’teten in. Hij proefde ’t niet, ’t had geen smaak. Naast 'm zat Manuel te snappen over z'n spoorwagen, maar hij vond geen zin in z’n woordjes. Nauwelijks had-ie ze gehoord of ze waren weer wech, samenhang ging verloren. Hij at bijna niet, ’t lekkere eten stond ’m tot in z’n keel. »David, wat overkomt je«? vroeg iemand. »Ja, zeker... uitstekende,- antwoordde hij. Kort-afge- broken, met fascineerende glinstering, tikten de lepels in de borden. Hij dorst niet op zien. Tegenover ’m aan tafel, moest ’t zijn: ’n hevig licht, ’n helle schreeuwzon: twee krijtwitte zoek-lichten hadden hun reflektors op ’'m gericht; ’n straatjongen stond midden in den zomerdag met ’n spiegeltje de zon-gloed in zn schrijnende oogen te flikker-kaatsen, hield niet op, hield niet op, en hij staarde maar in z'n bord. Manuel babbelde voort, wat wilde-ie toch? »Ja ja, jonge«..… nòg niet tevreden? »Natuurlijk beste jonge.… 't Eten was in eens gedaan, en hij stond op de koer te piesen. De plee-deur achter ’'m ging krakend open, en de breede buurvrouw zat ’r, vulde ’t hokje geheel. »A wîfke goat op voyage, eh?«... Hoe wist ze ’t? Doet d’r niks toe. »Ja, ja Madam .… zékers« .. »Ghij 'ebt nen langen pies, zulle meneer«. Hoe? Wat wilde ze? »Natuurlijk Madam. Om u te diene«... »Zjuust ghelaik m’ne vengt, eh. Ghe drinkt zekers gheire ’ne pingt« »Tonne vol Madam«. »Ghe houdt me toch niet veur den zot, eh«. »Zékers Madam«. »O ghij smei- rige keiskop« … Hij slenterde naar’t park, besteeg weer’t pad naar de brug, keek over de leuning naar omlaag of die twee lollige snuiters d'r nog zaten. Toen kwam’n magere man de brug opgestapt, aan z’n hand ’n hoekige korf, met kribbelende diertjes d'r in. Hij had die man meer gezien. O, ’t was Frans, Frâänske mit de doive.… Ja, goeie-middag. O, pràchtig weer, mòòdie beeste... Hòp! hij smeet ze de lucht in, ze vlerkten wech... Komme die beessies nou terug, Frans? Even trok de nevel op, en hij bedacht: Lichtzinnige kerel, EE EE ie En En Ld ins hd En Ke the?