EEE 124 — ’k Weet ’t, ’k weet ’t... duizend kwaliteite het ze bowe ieder ander... maar net dat eene... je-weet-wel.…. dat het ze niet … en’n mànsch fan mê-ên temperamànt, die kàn daar niet buete.…… — ’edde dan nikske ghemeen met... met Lena? — Dat ìs ’t juist. Nou begin ’k d'r percies zoo te appresjeere… — Awel, àls dat andere dan gebeurde. — Ja? — Dan moest ge, foor goed te zain, met Lena gheestelaik foort leven, en met diejen ândere lichamelaik… — Denk je dat? — Wat wìl-de? Lena wil niet alsdà ghe de fràu in heur blijft zien. Dan ies ’t toch ’iel lòzjiek alsdà ghe mì’n ânder als frà leeft, en mì ’eur als kameroad? Levie zegt altijd alsdà m in mai de frà wel zeet, al lêft’m nie... ge verstoat?.…. al lêft m nie mì-mai. Maar ’k zain ’k kik ’eelegansch niet t'akkôôrd.… ’k zain viel radikoaler in dees zoakens.…. Graag nam David aan, wat ze ’m raadde. Welja! Lene had ’m niet lichamelijk lief en kon toch als redelijk mensch niet van ’m verlangen, dat-ie geen behoefte meer had: Als iemand honger heeft, dan éet-ie. Eet-ie niet, dan gaat-ie ’t hoekkie om. Geen liefde op de heele wije weireld, die d'r iets aan kan ferandere. Als-ie nu ’s z’n behoefte bevredigde, bij ’n andere vrouw — omdat d'r nu eenmaal ’n vrouw voor noodig is— dan kon-ie haar toch nog in ieder ander opzicht lief hebben? Hij had ’t gevonden, hij had ’t gevonden! Twee dingen, die ’m schenen onvereenigbaar, kon-ie nu vereenigen. Z'n achting voor Lena, daar kon-ie zich heelemaal belangloos aan overgeven; hij kon ’n goeie vrind voor d'r zijn, 'n lief hebbend vader voor de twee jochies. En in d'r nabijheid zou-ie zich niet meer voelen als ’n bronstig dier, dat maar éen behoefte heeft: Paring. En ook zou niet voor 'm verloren zijn z'n gloeiende liefde voor de meid Marie. ’t Stond vast: iets anders als lichaamsliefde zou ie niet bij haar vinden, en ook: ze verlangde niets anders van ‚m. En was lichaamsliefde op zich zelf ook niet schoon en edel? Was daar ook niet in: ’t element van opoffering, overgave, in elkaar opgaan? Voor haar bestond niets anders. Ze zou tevreden zijn. En hij-zelf zou weer hoofd krijgen voor studie, z’n lijfs-rust zou ook z'n gemoed kalmer maken en hij zou weer de ouwe worden : n frissche, levenslustige jonge kerel, die moed had om de zaken aan te pakken. Zoo, zoo zwak en terneergeslagen als-ie nu was, hadden z’n twee kinderen toch òok niks an ’m. D'r was natuurlijk aan de heele zaak wel iets afstootends, waar je je overheen moest zetten, maar andere oplossing wàs niet mogelijk. Er stak toch