B

ie

 

 

108 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.

Deze omstandigheid was het, welke aan Livinus in
den laatsten tijd zooveel verdriet had gebaard. Zij
kwelde hem dag en nacht, benam hem den eetlust,
roofde hem den slaap, maakte hem, in zekeren zin,
ongelukkig. En kon het anders? Geen smartelijker
gevoel voor den waren kunstenaar, dan de wreede
twijfel, welke soms zijne ziel bestormt, wanneer hij
zichzelven mistroostig af moet vragen, of hij waarlijk
talent bezit. Nu, zoo verre ging het bij poozen met den
armen Livinus Daems. Nog verder zelfs; want, als hij,
na een ganschen dag werkens naar een nieuw model,
des avonds bemerkte, hoe zijne Magdaleaa alweer
geene Magdalena, althans degene niet was, welke hij
droomde, was hij weleens geneigd die vraag met neen
te beantwoorden, het mislukken zijns arbeids eerder
aan zijne onbekwaamheid te wijten, dan aan de vrouw,
die voor hem gezeten had, en tot het ontmoedigende
besluit te komen, dat hij veel verstandiger zou hande-
len met de schilderkunst op te geven, liever dan
vruchteloos met hinderpalen te worstelen, welke hij
toch niet kon overwinnen.

Die vlagen van twijfel en moedeloosheid duurden,
wel ís waar, niet lang. Bene aandachtige beschouwing
en strenge beoordeeling van het afgewerkte gedeelte
des tafereels waren toereikend, om ereen einde aan te
stellen en hem te overtuigen, dat het hem aan geen
talent mangelde. Daarmede was hij echter niet veel
geholpen; want alsdan rees eene tweede vraag in hem
op, die hem niet minder kwelde: had hij geen ongelijk