en

wezen gaen), dit is Rinolds hoog voorhoofd, dit zyn fraei
gevormde neus, dit zyn kleine, zwellende mond; ja, ja, gy
zyt myn Rinold! gy zyt myn zoon! (Omhelzingen.) Maer
laet my niet langer onbewust hoe ik my uwe ver momming
verklaren moet. “Waerom hebt gy de kleederen van eenen
harpenaer afgelegd en het harnas aengeschoten? Waerom
de harp met het zweerd verruild?
RINOLD.
Om haer voor my te winnen, die met my uwe knie om-
helst en om uwen vaderlyken zegen smeekt! (Alwina aen
de voeten van Ulfar geknield, kust zyne hand.) ä
ULFAR.
Hoe ! Welke zachte vrouwenmond drukt myne gerim-
pelde hand? Welke vrouwenarmen omvengen myne knieën? je
(met kracht) Rinold, wat hebt gy g gedaen?

RINOLD.
Eene jongvrcuw ontvoert? die my hemint.
ALWINA.

Die gevoelde dat Rinold de eenige man is, die haer geluk-
kig kan maken, en die thands, vader, om uwen zegen. bidt.
ULFAR, smertelyk.

O, wat zou u mynen zegen baten, daer de natuer reeds
den vloek op uwe daed gelegd heeft.
RINOLD.
Den vloek, vader?
ULFAR.
Helaes, myn zoon ! deze vloek trof my; indien hy ook w
moest treffen.
RINOLD.
Alwina, wat hebben wy gedaen?
ALWINA.
Hetgeen natuer en liefde geboden, hetgeen wy gedaen bh
zouden hebben, al waren al de elementen’ tegen ons opge= on
staen, al had de hemel en de aerde ons gewaerschuwd !