had Marie nog niet aangeraakt, hij stond ver-en-vreemd van haar. Toch wist-ie zich ’n echtbreker, en dàt was de lauwe angstgolf die zich door z’n heele lijf smartend baande ’n weg, — zoo vaak de lente- zoete-lijfsgeur van de jonge, frissche meid druppelde door z’n herinnering en hij er zich door in droom liet wiegelen. Wat d'r van ‘m zou worden wist-ie niet. Hij was nog even beklemd als den eersten dag. Alleen: toen had hij zichzelf wijsgemaakt dat zn angst was : onbestemd, — nu was hij eerlijker. Zoo had-ie zich nog nooit gekend: Er heerschte dikwels ’n bolle lentelach in ’m, waarop geen enkele van z’n frazes paste; waarover hij dus moest zwijgen. Wie zou-ie ’t ook hebben toevertrouwd? Gek! Meer dan eens was in de laatste dagen in’m opgekomen de gedachte aan Hanna. Met z'n verstand vond-ie d’r oneerlijk, maar in Zn gevoel leek ze zijn vertrouwen waardig. D'r zachte beeltenis zweefde ‘m voor den geest, werd telkens saamgeweven met Marie's por- tret. Hij herinnerde zich — im de onbegrijpelijke gemoeds-stilte, die in ‘m was gedaald, herinnerde ie zich wònderveel, — zn gedachte van ‘die Zaterdagmorgen, toen-ie, uit ’t Park komende, naast d'r liep: Zoo vreemd: die stille Jode-jongen bij die vol-katholieke meid. Was d'r niet ’n afstand tusschen hen? Nee, afstand was ’t goeie wòòrd niet: Belètsel. Hij begreep nu niet meer, hoe hij ’t van zich had kunnen verkrijgen, Marie aan te raken en d'r door ’r haar te strijken — door ’thel-blonde kristinne-haar, heel mooi om te zien, maar toch met iets vijandigs er in; iets vijandigs, dat bléef, al was-ie niet vroom, al had-ie maling aan alle Godsdienst. Ze was per slot van rekening ’n »schiksche«; }) »’n frotte ghoie« had-ie d'r zelf genoemd, voordat ’t weemoedig-vreeselijke was gebeurd. En wat had arme Lena d'r op geantwoord? Dat ze zoo leerzaam was en gezeggelijk en zoo helder op d'r lijf... O! ’t was om te stikken van gejaagdheid: Mad teder zinnetje dan ’n _mystiek-voortlevenden inhoud? Die arme Lene, die schlemielte, die moest de partij opnemen van de blonde ghoie, die d'r tot weduwe zou maken, en d’r twee jochies tot weezen. Hij had medelijden met d'r, hij begon plots hooge waardeering te voelen voor d'r stille leven van tenger, gelig jode-vrouwtje en zou wel willen knielen neer: voor d'r wondere vraag-oogen. Maar ’t mocht niet meer, en ze was z’n vrouw niet langer. O! wat had-ie gespot met die verschrikkelijke gedachte; wat had-ie onnadenkend gespéeld met dat ontzachelijk-scherpe woord: »Echtscheiding«, enkel om d'r schrik aan te jagen. Hij had d'r niets van gemeend, maar nu was ’t geworden: wrekende waarheid; en plots her-zag ie in verbeelding z’n gerimpeld-gele moeder met d'r glimmend-zwarte bandeau; met opgeheven vinger had ze ’t 'm gezegd: »Je màch Gods naam niet ijdel uitspreke, Davidje«. Nu voelde hij zich duizelen bij ’t beseffen van t innig- 1) Ongunstige benaming voor: Kristen meid.