Hij ging, en zoodra ie de kamer uit was stond Lena vlug op
en kleedde zich aan. Hij was nu zoo goed, en ’t diende voor niets,
'm weer uit die stemming te trekken.

In de keuken stond David de meid te bestudeeren, alsof ie d’r
nog nooit gezien had.

— Zeg, zet jij de pap altijd zoo op, mit enkelde mellek? Dat
mòt toch anbrande.

— Neewel, meneer.

— Wàt, neewel? Hoe weet je dat zoo persies?

— Madam ’eegh ’t ghezeed.

— Nò, Madam kan fan mijn op ’n brieftie krijge, dat ze d'r
geen kaas fan gegete het. Ze kan bij mijn ‘sn lessie komme
neme, hoor! Doe d’r mar gauw ’n scheut water bij, of je kan de
heele boel wechsmijte.

— Zjuust gh’laik ghe wilt m’nier.

David voelde neiging om die meid in ’t ootje te nemen. En die
neiging kittelde ’m in z’n neus als stuipig bier. Veel scherpzin-
nigheid was in ’m aan ’t woelen, en hij kneep zn oogjes beurt
om beurt dicht van de snuggere gedachtjes, die in ’m opkwamen.
Hij vond die meid, zoo netjes gekapt en zoo stemmig gekleed, *n
beetje onwezenlijk. Ze leek wel ’n Hollandsche aan de bùitenkant
maar innerlijk was ze toch net als de andere meiden, en dat zou
t wel zijn, meende David, dat d'r zoo bespottelijk deed schijnen.
De jeukend-slimme overweginkjes gaven 'm ’t bewustzijn van groote
overmacht. Ze stond daar zoo onnoozel, onbeschermd vòor 'm.
Elimmoestwsnnnbeetjenmerntandollen

— Zeg, die hare fan jou, zijn die echt, of hoe zit dat?

— Wá wilde zegghe, menier ?

— He-je meschien ’n toer op?

— Ik verstoa áu niet.

— Héjij je zelf zoo mooi gekapt?

— Joà beghò’®), zjuust ’laik ghà, eh?

Goddome, ’t was ’n brutaal kreng.

— Mar... he-je d'r nou niks onder zitte?

— ’Edde gà meschiens iet onder àu ‘oare ziette?

— Ja, maar hoor nou ’s meisje, je moet niet zoo brutaal worre.
Ik bin je ba-aas! Je kan mijn niet wijsmake dat d'r niks onder
zit... En met z’n linkerhand streek-ie over de hel-blonde haren.
Hij voelde zich ’n Janse in ’t klein. En verwachtte dat ze 'm nu
wel ’n tik op z'n hand zou geven: »Blâf van m’n lâf, sunne kerel !«
Maar ademloos stil liet ze ’m begaan, en hij wist niet waarom,
— hij blééf over de puur-blonde, zij-zachte haren strijken. Einde-
lijk, na ’n poosje, zei ze met ingehouden stem:

— Awel, zà-de nu gherìed? Gh'edt onghelak ghehad van me
1) Eigenlijk: bij God.

Gt

Esat

Eet
Enk