volk omstuwde hem… Vluchten kon hij blijk-
baar niet. Maar de knaap sprong op het schip
en dan in de haven…

Ieder was een oogenblik als verstomd.

— Hij zal verdrinken! klonk het.

— Koen, in de boot, wij zullen hem oppik-
ken en aan den baljuw overleveren! schreeuwde
Hein, de kaailooper, die anders nooit zoo ijve-
tig was.

— Ja, een boot, een boot! tierde de baljuw.

René Melun was een flinke zwemmer en, of-
schoon zijn kleeding hem wel hinderde, had hij
den overkant reeds bereikt, eer Koen de boot van
het schip los gemaakt had.

René keek naar de menigte.

— Leve Luik! riep hij, en dan verdween hij
achter de aarden wallen…

Maar nu werd hij plots kalmer, en hij dacht
aan zijn moeder, en Jeanne en Denise. Hij moest
vluchten, ver van hen... Hij had gisteren wel
gevraagd naar Luikerland te mogen gaan. J hans
voelde hij, hoe zwaar het hem viel, van de ge-
liefden te scheiden.

Maar hij kon hier niet lang staan dubben…
De baljuw en zijn knechten daalden reeds in de
boot en Koen hield de roeiriemen gereed.

René vluchtte over de velden. Onderwege
perste hij het water uit zijn kleeren. Hij verdook
zich dan in bet tiet, dat daar welig groeide. Na