“IJzer en goud in de lucht, stuifmeel en rook op de grond". Al meer dan dertig jaar maakt Weiner werk aan de hand van taal, die hij naargelang het land waar hij tentoonstelt telkens vertaalt in de taal van ‘ontvangst’. Weiner presenteert via woorden een empirische werkelijkheid. Het scheiden van vorm en inhoud bij een kunstwerk behoort tot de meest radicale interventies binnen de rijk gevulde kunstgeschiedenis. Weiner maakt ‘statements’ die van eigenaar kunnen veranderen in de vorm van een certificaat. Een werk kan op eenzelfde tijdstip en op talloze plaatsen in de wereld worden uitgevoerd op de meest uiteenlopende en ‘democratische’ dragers zoals posters, pins, boeken, platen en videofilms. Weiner doorbreekt het a priori unieke karakter van een kunstwerk door de uitvoering ervan – met uitzondering van het verplichte gebruik van het lettertype Franklin Gothic – over te laten aan wie het werk bezit of wil tonen. Het werk voor het Middelheimmuseum, met de titel Wind en de wilgen, is te beschouwen als een sculptuur die in een mentale en virtuele werkelijkheid kan worden vervolledigd door wie het ziet, leest en ondergaat. Het zou fout zijn historische of andere interpretaties te verbinden aan dit speels uitgevoerde werk. Lawrence Weiner projecteert an sich een werkelijkheid zonder expliciete inhoudelijke intenties of bijgedachten. Het is aan de toeschouwer om, in de context van een mooi en romantisch groen beeldenpark, creatief na te denken over Weiners woorden. Die prikkelen als dansende brokjes taal onze grenzen tussen het onbevangen ontvangen van ‘woordelijke’ werkelijkheid en de inherente menselijke drang om informatie te plaatsen en te decoderen in een moraliserende, historiserende en maatschappelijk verklarende context.