| Full text |
JAN
Jan en wil niet zyn eigen pryzen
Jan is vriend van den dageraed.
Jan voorziet ook den pot met spyzen
Waer een ander aen ‘t smullen gael
Jan is wakker op menige wyzen,
Jan is een goede kameraed.
Laet zeggen de meiskens (onnoozele praet,
Ja, praet, praet. praet!)
Laet zeggen de meiskens : «ne jager
» Dat is ‘ne vrouwenplager. »
Al praet, praet, praet!
Herneming van het koor, daerna de boeren af.
Derde tooneel.
JAN, MARTHA.
JAN. — O lieve Martha! op heden neemt ieder zyn ver-
maek : men jokt en lacht en zingt. Reeds vroeg trad ik in
't bosch. Het schoonste dat ik ving is uwer. Zie eens dit
beestjen lief!… Zoù’t u geen lust verwekken? toe, lach
eens! Welaen, Martha, gy zegt my niels, nadat ik u
mynen schoonsten haes heb geschonken.
Marrna, met onverschilligheid. — Jan, ik dank u voor
't geschenk : myn vader is liefhebber van zulken lekkeren
kost.
Jan. — En gy niet?
MARTHA. — O neen, ik houde er niet van.
JAN. — Ja dat weet ik : al wat van my komt, dat heeft
voor u geene weerde : gy schenkt my niet eens een vrien-
delyk lachsken…. Wel, meisken, meisken! zul-de dan
toeh nooit veranderen? Zal ik dan nooit een lief gezicht van
u krygen? Heb-de gezworen nimmer te mynen opzichte te
veranderen, en my nimmermeer te beminnen ?
MARTHA. — Kom, kom, zy-de daer wederom met al
uwe liefde?
JAN. —Ja,’tschynt u lastig te maken, als ik u een woor-
deken toespreek, gy kunt dat van my maer niet lyden. En
nogtans, Martha, ik meene ’t zoo goed met u. Indien gy
op myne vraeg wilde ja zeggen, en my aldus tot bruidegom
? |
